Τα τελευταία πέντε χρόνια στη χώρα μας αναπτύχθηκε μία άκρως διχαστική ρητορική, αρχικά στη βάση του διαχωρισμού του πολιτικού κόσμου σε Μνημονιακούς & Αντιμνημονιακούς.
Πρώτος εκφραστής αυτής της μικροπολιτικής τακτικής ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος επέλεξε την εύκολη λύση της δημαγωγίας ώστε να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες που θα τον έφερναν στην εξουσία. Ο άλλος δρόμος, η υποδούλωση και το σκίσιμο του μνημονίου απέναντι στο 'Τελικά λεφτά δεν υπάρχουν' του Παπανδρέου, που επίσης είχε επιλέξει την εύκολη λύση της δημαγωγίας για να ανέλθει και αυτός στην εξουσία από την πλευρά του.
Ο σπόρος της αντιμνημονιακής δημαγωγίας, της ψευδόπατριωτισμού και του άκρατου λαϊκισμού έχει ήδη μπει…
Μία τριακονταετής πλασματική ευφορία, βασισμένη σε ένα αντιπαραγωγικό μοντέλο (που νομοτελειακά μας οδήγησε στην χρεοκοπία), έχει ριζώσει βαθιά μέσα στον τρόπο σκέψης του Έλληνα.
Αυτό οδηγεί στην άρνηση μας να αποδεχτούμε την πραγματικότητα…
Ψεκασμοί, 600 δις Σώρρα, απεχθές χρέος, υπόγεια της ΤτΕ ξεχασμένα γεμάτα χρυσό, τράπεζες της Ανατολής, Δραχμές και οποιαδήποτε άλλη αναπόδεικτη θεωρία φαντάζει λογική, γιατί μας φέρνει μακριά από τη ζοφερή πραγματικότητα.
Η ελπίδα για ένα θαύμα, μια κρυφή αλήθεια, η άρνηση να αποδεχτούμε τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας.
Γρήγορα ο αντίλογος μετατράπηκε σε προδότη, δοσίλογο, γερμανοτσολιά…
Αμέσως η αντίθετη άποψη, ακόμα και από ανθρώπους της αγοράς, επιστήμονες, επιχειρηματίες ή οικονομολόγους, έπρεπε να έχει ένα δόλο, κρυφό ή φανερό.
Απειλές, ύβρεις και χλεύη κατά αυτών που κατέρχονται εναντίον της μεγάλης κρυφής αλήθειας, του άλλου δρόμου, του σχεδίου Β…
Κάθε φορά που ένα όνειρο καταρρίπτεται θα βρίσκουμε και ένα νέο…
Ένας λαός να υπνοβατεί προς την καταστροφή.
Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική…
Χρόνια υπεκφυγής αντιμετώπισης των προβλημάτων φέρνουν αργά ή γρήγορα τον λογαριασμό. Ένα λογαριασμό που ως περήφανοι Έλληνες επιλέγουμε να τον μεταφέρουμε στις επόμενες γενεές.
Ένα κοστοβόρο και δυσλειτουργικό κράτος σε μία κοινωνία που δεν παράγει.
Ένα κράτος που όσο ξοδεύει τόσο μειώνει την δυνατότητα ανάπτυξης.
Όπως και να έχει Βαρουφάκης, Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, ΧΑ και το λοιπό καιροσκοπικό και αντιδημοκρατικό λόμπι της δραχμής είναι οι νέοι δελφίνοι σε ένα ατέρμονο κύκλο παραλογισμού.
Η πραγματικότητα είναι ωμή και η προσαρμογή μας στο 'σήμερα' δεν επιτυγχάνεται με στρουθοκαμηλισμό ούτε με τη μεταφορά των βαρών στις επόμενες γενεές ή στους αδυνάτους.
Πρέπει να μειωθεί το κράτος, να ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα, να αλλάξουν άρδην οι συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας.
Δε μπορεί να συνεχιστεί η υπέρ πάντων διάσωση του status quo εις βάρος του ανέργου, του νέου, του φτωχού, του χαμηλοσυνταξιούχου, του εργαζόμενου, της πραγματικής οικονομίας και του μέλλοντος.
Ήρθε ο καιρός να μπει ένα τέλος στην «Ελληνική τσιχλόφουσκα»…
