Παρελθόν, η διαίρεση και η αφαίρεση. Κοινό μέλλον, η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός

Θλίψη και προβληματισμό άφησε τελευταίο άρθρο σε τοπική έγκριτη εφημερίδα  για τη συγκέντρωση υποψηφίων “Ένωσης Πολιτών” στην Νέα Πέραμο. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε η συνάντηση (κατά το άρθρο) ήταν: “θέλουμε να πάρουμε το χωριό στα χέρια μας”. Συμπέρασμα που με γυρίζει πολύ πίσω στο 1981 περίπου, όταν η Νέα Πέραμος ήταν “χωριό” και μαθητής του δημοτικού ζούσα ανάμεσα στις δύο αυτές “πόλεις” με έντονη την αίσθηση μέσα μου του διαχωρισμού και των ουσιαστικά αδιάφορων διαφορών που τις  χώριζαν. Η έλλειψη  πολιτικού σχεδιασμού με άξονα τον πολιτισμό και την οικονομία από την υφιστάμενη εξουσία του ενιαίου πλέον Δήμου καταδείχνει τις δύο πόλεις αγεφύρωτες πολιτιστικά στο σήμερα. Ένα οπωροφόρο δέντρο χωρίς καρπούς που απέμεινε ξερικό και ακαλλιέργητο, μόνο του στην άκρη του μεγάλου Αττικού οικοπέδου. Αυτό όμως που με ανησυχεί ακόμη περισσότερο είναι το γεγονός πως στο ίδιο άρθρο δεν υπήρχαν πουθενά έστω και αναφορικά κάποιες προτάσεις από την Ένωση Πολιτών για το θέμα. Το δε συμπέρασμα της αυτοδικίας “παίρνω το χωριό στα χέρια μου” επειδή  “μου τα πήραν όλα” είναι απολύτως τρομακτικό και συνώνυμο του “παίρνω τα όπλα στα χέρια μου να καθαρίσω”.

Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους πως αδήριτη ανάγκη της περιοχής που  ιστορικά λεγόταν και λέγεται Μεγαρίδα είναι η πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική συνύπαρξη και συμμετοχή των ανθρώπων που την αποτελούν και την διαμορφώνουν σε σχέση με την κουλτούρα τους. Ανοχή και δημιουργία στο διαφορετικό αναζητείται στις δύσκολες και πλέον μέρες μας, για να ξεβράσουν σαν απόβλητα οι καιροί τις διασπαστικές κραυγές και να επέλθει εύκρατος καιρός για νέα σπορά με νέους καρπούς. Κι ας μη βιαστούν οι θαρρετοί  να απαντήσουν. Τις ίδιες απαντήσεις ψάχνουμε ακόμη από την περίοδο που δεν υπήρχε η λεγόμενη “κρίση”. Αναπάντητα μένουν όμως μέχρι και σήμερα τα ερωτήματα και καθώς φαίνεται θα μένουν, μέχρι να κατανοήσουμε τα στοιχεία της διαφορετικότητάς μας που θα αποκαλύψουν τις ομοιότητες.

Έζησα αρκετά χρόνια στην Νέα Πέραμο κοντά στον Κωνσταντινουπολίτη παππού μου, Αντώνη, που καθημερινά μου έλεγε: “Μεγαρίτης είσαι και ν΄ αγαπάς και να σέβεσαι τους Μεγαρίτες, παιδί μου. Είναι καλοί άνθρωποι και νοικοκύρηδες”. Κι όταν μαθητής ήρθα στα Μέγαρα στη δευτέρα του Λυκείου, αγάπη και σεβασμό βρήκα. Ό,τι δίνεις παίρνεις σ΄ αυτή τη ζωή, βλέπεις.

Εν ολίγοις μόνον όταν ξέρουμε τι έχουμε και τι κατέχουμε, ξέρουμε και τι να μοιράσουμε. Κι ας μην φωνασκούν περιλάλητα τα κοκόρια πριν από την ώρα της αυγής για τη μοιρασιά της  περι-ουσίας. Κύρια μέριμνά μας είναι η ανάδειξη της ΟΥΣΙΑΣ των υποστατικών στοιχείων που μας ενώνουν. Ας οικονομήσουμε το σεβασμό και την κατανόηση, για να οικονομήσουμε και τα υπόλοιπα.

Υ.γ. Τον τίτλο τον δανείστηκα απ΄ τα λόγια ενός φίλου …

Με εκτίμηση

Αντώνης Μπακαούκας.

Υπ. Δημ. Σύμβουλος

Συνδυασμού ΤΩΡΑ

Παρόμοια άρθρα

Back to top button