Λαϊκή Συσπείρωση: «Ο Απολογισμός του Δημάρχου και η… πραγματικότητα»

Ακούγοντας τον απολογισμό του δημάρχου για διάφορα μικρά έργα που έγιναν και πολλά άλλα μεγάλα που περιμένουν (τι άραγε) για να γίνουν, επιβεβαιώνεται το γνωστό «αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με μένα (τον δήμαρχο), τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν»…

Δε θα σταθούμε βέβαια σε κάθε έργο που αναφέρθηκε, αλλά στην ουσία, που ενδιαφέρει τον κάθε ένα από μας: Γιατί ενώ γίνονται τόσα και τόσα, η κατάστασή μας επιδεινώνεται; Γιατί δεν υπάρχει για μας έστω μια μικρή ανακούφιση, μια ανάσα δροσιάς, κάτι που να δείχνει πως «υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ;» Για παράδειγμα:

  • Μιλάει ο δήμαρχος για ασφαλτοστρώσεις. Η πραγματικότητα: Δεν υπάρχει δρόμος σε Ν. Πέραμο και Μέγαρα που να μην σπας το αμάξι και να μην οδηγάς με σφιγμένα τα δόντια σκεφτόμενος το συνεργείο.
  • Μιλάει ο δήμαρχος για υδροδότηση. Η πραγματικότητα: Κινέτα, Αλεποχώρι κι άλλες περιοχές μένουν τόσα χρόνια εκτός, ενώ σε πολλά άλλα είναι αμφίβολη η ποιότητά του. Το τιμολόγιο αυξάνεται και υπάρχει ο φόβος της ιδιωτικοποίησής του, ενώ πολλά νοικοκυριά κινδυνεύουν με διακοπή.
  • Μιλάει ο δήμαρχος για εθελοντισμό. Η πραγματικότητα: Πολλές κοινωνικές υπηρεσίες υπολειτουργούν λόγω υποχρηματοδότησης ή λόγω του ότι το κράτος τις παρέδωσε στους δήμους (παιδικοί σταθμοί, βοήθεια στο σπίτι κλπ.). Αποτέλεσμα είναι ο δήμος να τις δουλεύει με ληξιπρόθεσμα προγράμματα, να στηρίζεται σε εθελοντές που υποκαθιστούν τη μόνιμη και σταθερή εργασία, να μην υπάρχουν οι αναγκαίες υποδομές. Έτσι, έχουμε εργαζόμενους ομήρους, υποβαθμισμένες υπηρεσίες κι όλο και λιγότερους ωφελούμενους, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι σ’ αυτές.
  • Μιλάει ο δήμαρχος για καθαριότητα. Η πραγματικότητα: Ελλείψεις σε προσωπικό, σε οχήματα, σε μηχανήματα, συμβασιούχοι που καλύπτουν πάγιες ανάγκες με αποτέλεσμα να μη γίνεται σωστά η δουλειά, να συμβαίνουν ατυχήματα και οι εργαζόμενοι να γίνονται λάστιχο ζώντας μες στην ομηρία, στην ανασφάλεια και τη χαμοζωή (είμαι καλό παιδί, δεν απεργώ, ψηφίζω, θα με πάρετε και του χρόνου);
  • Μιλάει ο δήμαρχος για σχολεία….δεν ξέρουμε αν μιλάει για υγεία, πολιτισμό, αθλητισμό, πυρασφάλεια, αντιπλημμυρικά έργα ή αντισεισμική θωράκιση…δεν ξέρουμε αν μιλάει για καθαρές ακτές ή για την ανεργία…μιλάει ή δεν μιλάει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Αυτό που μας λέει η πραγματικότητα.

Δύο πράγματα ρωτάει για όλα αυτά ο λαός και περιμένει απάντηση: Το ένα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και το άλλο τι κάνουμε για να προχωρήσουμε μπροστά. Εκεί κρίνεται και ο κάθε δήμαρχος. Στις απαντήσεις που θα δώσει. Και οι απαντήσεις τόσο του δημάρχου όσο και της αντιπολίτευσης εξαρτώνται από την πολιτική που υπηρετούν (πείτε τα και συμφέροντα). Κι εδώ ανοίγονται δυο δρόμοι:

Αν δεχτούμε πως αυτό το σύστημα (το καπιταλιστικό) είναι αθάνατο και δεν αλλάζει, ακολουθούμε τη λογική της «ανάπτυξης», του να δίνει ο λαός τη δουλειά του, το υστέρημά του, τη ζωή του στους επιχειρηματίες ώστε να ανοίξουν δουλειές και να γίνουν επενδύσεις…Και τη συνέχεια αυτής της λογικής τη ζούμε σήμερα: Τι πρέπει να κάνουμε για να ανοίξουν οι επενδύσεις; Να πέσουν τα μεροκάματα, να αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις, (συμβασιούχοι, εθελοντισμός) να βρεθούν καινούρια πεδία κερδοφορίας (παιδεία, υγεία, καθαριότητα)και πάνω απ’ όλα να έχουμε κυβέρνηση, δημάρχους και συνδικαλιστές που θα εγκλωβίζουν όλο και περισσότερους εργαζόμενους σ’ αυτή τη λογική είτε με την πειθώ (κάπου θα σε βάλω) είτε καλλιεργώντας την απογοήτευση (με την απεργία δε γίνεται τίποτα) είτε με την τρομοκρατία (απολύσεις).

Αν δεχτούμε πως ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που σαπίζει και σαπίζει κι εμάς μαζί του, τότε ακολουθούμε τη λογική της ριζικής αλλαγής: Τότε βλέπουμε πως η «ανάπτυξή τους» αφορά αυτούς, τους λίγους,  που κατέχουν τον πλούτο που εμείς παράγουμε. Βλέπουμε πως ό,τι κάνει τη ζωή μας ανθρώπινη (μόνιμη και σταθερή δουλειά, παιδεία, υγεία, πολιτισμός, καθαρό περιβάλλον, ψυχαγωγία) είναι γι’ αυτούς μισθολογικό κόστος και χασούρα και γι’ αυτό δεν πρόκειται σ’ αυτό το σύστημα να τα χαρούμε ποτέ.

Κι αν τα δεχτούμε όλα αυτά, τότε ένας δρόμος μας μένει: Να αγωνιστούμε να πάρουμε αυτά που ανήκουν σε μας και στα παιδιά μας. Όχι στη Δευτέρα Παρουσία, αλλά σήμερα, τώρα… Αυτή είναι και η πρόταση της Λαϊκής Συσπείρωσης… μπορούμε να ενωθούμε όλοι οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι επαγγελματίες και να διεκδικήσουμε να πάρουμε πίσω αυτά που μας πήραν κι ακόμα περισσότερα… Γιατί μέσα από τον αγώνα μας θα χρειαστεί να απαντήσουμε και στο ερώτημα: Πόσα δικαιούμαστε και πρέπει να πάρουμε πίσω; Και θα καταλάβουμε τότε πως η σωστή απάντηση στο πόσα είναι μία: τα δικαιούμαστε ΟΛΑ!

Εκεί κρίνεται ο κάθε δήμαρχος κι εκεί δείχνει και τη σχέση που έχει με την πραγματικότητα: Το αν την κρύβει, αν τη δέχεται μοιρολατρικά ή αν παλεύει μαζί με τον λαό να την αλλάξει!

Παρόμοια άρθρα

Back to top button