Ακολουθεί άρθρο – επιστολή του Γιώργου Αθανασόπουλου, Κοινωνικού και Πολιτικού Επιστήμονα, με αφορμή την επέτειο του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη.
«28 Φεβρουαρίου 2023. Μια μαύρη σελίδα για την ιστορία της χώρας, πιθανότατα και της Ευρώπης, γράφτηκε λίγο πριν τελειώσει η ημέρα, κάπου στις 23:30. Μια ημέρα, που η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς εύκολα να ξεχάσεις, γιατί επιβεβαιώνει τις αγωνίες και τους φόβους που έχεις για την χώρα σου, μια χώρα παρατημένη στο έλεος της τύχης της. Βαριά η τελευταία ημέρα του Φλεβάρη, αφού η ανθρώπινη οδύνη, η οργή και ένα μόνιμο γιατί θα στοιχειώνουν όχι μόνο 380 οικογένειες, που δικοί τους άνθρωποι επενέβαιναν στο τρένο του θανάτου αλλά και 10.000.000 Έλληνες που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστούν σε αυτό το τραγικό έγκλημα.
Δυστυχώς, είμαι χρήστης του Προαστιακού πάρα πολύ συχνά και, όπως αντιλαμβάνεστε, ταυτίζομαι με αυτή την υπόθεση, γιατί καθημερινά έχω αγωνία για το εάν θα γυρίσω σώος και αβλαβής στο σπίτι μου, μια μεγάλη αγωνία που είχα και πριν γίνει το μοιραίο έγκλημα. Αν ήταν στο χέρι μου, αν ήμουν γόνος πλούσιας οικογένειας ή έστω αρκετά ευκατάστατος οικονομικά, ο προαστιακός αλλά και τα λοιπά μέσα «σταθερής» τροχιάς θα ήταν η τελευταία μου επιλογή για να μετακινηθώ στο κέντρο της Αθήνας και πέριξ αυτού. Αν έφταναν και περίσσευαν τα χρήματα, θα έπαιρνα το αυτοκίνητο μου και θα πήγαινα όπου ήθελα. Και ας αργούσα λόγω της κίνησης στους δρόμους. Το πολύ πολύ θα έπαιρνα απόφαση να ξυπνάω ακόμα πιο νωρίς, για να προλαβαίνω. Αλλά η ακρίβεια και η λαίλαπα της οικονομικής κρίσης σε αναγκάζει να μπεις στο βαγόνι.
Στην ώρα του είναι θαύμα να έρθει, βρώμικος, εγκληματικότητα, διακίνηση ναρκωτικών και φυσικά τουαλέτες μέσα στο συρμό που μόνο τουαλέτες δεν είναι αλλά το αντίθετο… κρύβονται οι πάσης φύσεως χρήστες ουσιών. Σταματάει απότομα, όπου του έρθει, σβήνει απότομα, τρίζει σαν πολυκαιρισμένη ντουλάπα ή πόρτα, πετροβολείται από τους Ρομά του Ασπροπύργου, τον ληστεύουν, κόβουν τα καλώδια, γιατί η φύλαξή του είναι ανεπαρκής, ενώ εννοείται πως είναι άντρο των δολιοφθορών.
Αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν το αποκορύφωμα ή μάλλον καλύτερα το αποκαλυπτήριο λαθών, παραλείψεων και της προχειρότητας του, γιατί πιστέψτε με, δεν ήταν το αποκορύφωμα. Όσοι τον χρησιμοποιούμε γνωρίζαμε και γνωρίζουμε πως κάποια στιγμή θα συνέβαινε και δυστυχώς μπορεί και να ξανασυμβεί. Απλά, έτυχε να γίνει εκεί. Σε κάθε δρομολόγιο μπορεί να συμβεί γιατί τα προβλήματα είναι διάχυτα παντού.
Όχι ότι ο προαστιακός ως μέσο είναι αβέβαιος. Αβέβαιο τον κάνουν οι κρατικές ανευθυνότητες, η κακοσυντήρηση και η εγκατάλειψη. Αν αφήσεις ένα φαγητό, ένα γλυκό ή ένα ρόφημα κάπου και ξεχάσεις ότι υπάρχει κάποια στιγμή αυτό δε χαλάσει; Δεν θα αλλοιωθεί η γεύση του; Θα είναι το ίδιο εάν το βάλεις σε ένα μέρος με την κατάλληλη θερμοκρασία; Θα είναι το ίδιο εάν προσέχεις πότε θα χαλάσει για να το πετάξεις ή να το αντικαταστήσεις με κάτι άλλο; Πολύ απλή η απάντηση αλλά πολύ βασική.
Τη βίαιη σύγκρουση των τρένων στην ίδια γραμμή, την είδα από τον πρώτο καιρό πολύ συμβολική. Είναι μια σύγκρουση συμφερόντων. Μια σύγκρουση ανθρώπων και εμπορευμάτων. Μια σύγκρουση κομματικών διαπλοκών. Μια σύγκρουση συνείδησης και ασυνειδησίας. Μια σύγκρουσης της πολιτικής υποκρισίας και της ανθρώπινης αφέλειας. Γιατί σίγουρα, εάν όλοι ήξεραν ότι υπήρχε πιθανότητα να συμβεί αυτό που συνέβη δεν θα έπαιρναν το τρένο ακόμα και εάν ήταν εκείνο το δρομολόγιο η μόνη τους ευκαιρία να πάνε εκεί που θέλουν ή εκεί που πρέπει. Ακόμα και τη δουλειά τους να έχαναν, θα προτιμούσαν να τη χάσουν από το να μπουν εκεί μέσα.
Δεν θέλω να κάνω κάποια πολιτική ανάλυση του συμβάντος γιατί θα χρειαστώ ολόκληρες φυλλάδες. Από προσωπικής μου πλευράς κατάλαβα από την πρώτη στιγμή τι έγινε. Όμως, δεν θα ήθελα να επιμείνω σε αυτό επί του παρόντος.
Λυπάμαι για τις 57 ψυχές που έχασαν για πάντα όνειρα, οικογένειες και μια ευκαιρία να κάνουν καλύτερη την κοινωνία, γιατί το 70% των θανόντων ήταν νεαρής ηλικίας. Λυπάμαι για την εμμονική τάση του πολιτικού συστήματος να συγκαλύπτει τέτοιες υποθέσεις για να μην λαβωθεί και εύχομαι η δικαίωση έστω και για πρώτη φορά να γίνει ο μονόδρομος για τις οικογένειες. Δεν θα είναι μόνο δική τους δικαίωση αλλά και όλων των ανθρώπων, αφού θα ανοίξει ο δρόμος της δικαιοσύνης και για άλλα κακουργήματα που δεν έχουν τιμωρηθεί ακόμα».
Γιώργος Αθανασόπουλος
