Σαν σήμερα θα γιόρταζε η γιαγιά μου. Κι αυτοί που φύγανε πεθαίνουν λένε, όταν τους λησμονάμε. Όταν παύουμε να μιλάμε γι’ αυτούς και να τους «επισκεπτόμαστε». Πήρα τον φίλο μου και πήγα στο «Πεύκο», στη Νέα Πέραμο, ν’ ανάψω ένα κερί μέρα που’ ναι. Κοντά στη γιαγιά άναψα κι ένα του παππού. Κοντά στους δικούς μου, είδα και τα μνήματα των Νεοπεραμιωτών που σε κάποιες χρονικές φάσεις της ζωής μου με «μεγάλωσαν», που λέει ο λόγος. Ονόματα με ιστορία και διαδρομή μεγάλη. Συγγενείς και μη, όλοι μια οικογένεια ήμασταν κάποτε που το χωριό, όλο κι όλο, ήταν η κεντρική οδός και οι δυο παράλληλες οδοί με τις καθέτους τους κάτω από τον δρόμο. Μπαίναμε και βγαίναμε στα σπίτια και στις αυλές σαν να’ τανε δικό μας και παντού άκουγες χροιές και φράσεις που αργότερα τις ακούσαμε στην τηλεόραση από τη «Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου, της μακρινής θειας μου. Αθάνατη μνήμη με πάμπολλες εικόνες ανθισμένες σαν τους κήπους με τις γλάστρες των προσφυγικών σπιτιών που παίζαμε μικροί.
Τα εορταστικά για τη Μικρασιατική Καταστροφή και τα 100 χρόνια έληξαν και τούτες οι σκέψεις σαν παράταιρες ηχούν, πολλώ δε μάλλον που σε λίγες μέρες «φθάνουν» και τα Χριστούγεννα και κάπως άχαρα όλα τούτα που γράφω τώρα. Μα τι να κάνω που καθώς φύγαμε από το Κοιμητήριο (και όχι νεκροταφείο όπως πολλοί επιμένουν να λένε) πήγαμε και μια βόλτα απ’ το λιμάνι της Νέας Περάμου. Και το «πετύχαμε» τη στιγμή που το αγκάλιαζε το δειλινό μ’ αυτό το κτιστό και «άκτιστό» του φως που κάθε φορά και κάθε μέρα ποτέ του δεν είναι το ίδιο. Λες κι επίτηδες το κάνει για να σου δείχνει πως υπάρχει Θεός που θα γεννήσει τον Υιό του σε λίγες μέρες και το δειλινό είναι «μέρος» του και πλάσμα του, λίαν καλώς φτιαγμένο, που ευαγγελίζεται τα χαρμόσυνα μελλούμενα.
Κι είπα να τραβήξω και κανα δυο φωτογραφίες, να γράψω και δυο γραμμές για το δειλινό τής μοναδικής μας Νέας Περάμου και να τις μοιραστώ με σας. Και να που όλα έχουν μια σχέση γιατί και για Χριστούγεννα μιλήσαμε.
Α.Μ.
