Με μεγάλη λύπη παρακολουθήσαμε στο βίντεο της δημοσιογράφου και συνεργάτιδας του MegaraTv από τη χθεσινή πορεία στο κέντρο της Αθήνας, τον άγριο ξυλοδαρμό διαδηλωτή από άντρες (?) των ΜΑΤ. Πολλές κοινωνιολογικές θεωρίες θα μπορούσαν να προσκληθούν για να εξηγήσουν το μίσος των οργάνων της τάξης εναντίον του αδερφού τους, του φίλου τους, του γείτονά τους.. “Χουλιγκανισμός με στολή” διάβασα κάπου,, “Έλεος, υπάρχουν και όρια” κάπου αλλού. Το χειρότερο όμως που ακόμα δε διάβασα πουθενά είναι πως “Αυτό δεν είναι τίποτα“.
Παρακολουθώντας κάποιος τις κοινωνικές διεργασίες τα τελευταία χρόνια σε κάθε είδους έκφανσή τους, είτε ως διαδηλωτής, είτε ως δημοσιογράφος, ως επιστήμονας ή ως πολίτης, παρατηρεί την αγριότητα, τη βαρβαρότητα, την απελπισία και την αγανάκτηση, που δεν εκφράζονται απαραίτητα με πράξεις βίας αλλά και με την υπέρβαση των ορίων του καθενός.
Τα όνειρα των νέων σταμάτησαν στην κλειστή πόρτα του βολέματος που τροφοδοτούσε με ελπίδα τις προηγούμενες γενιές. Νέοι επιστήμονες που δε βασίστηκαν σε γνωστούς και κουμπάρους είδαν το τείχος της ανεργίας να σταματά την όρεξη, τη θέληση, τη δημιουργικότητά τους. Το όνειρο επιστρέφεται ως οργή για να σταματήσει στο γκλοπ και στην ασπίδα των ανόητων φρουρών της αταξίας που πολεμάνε για να κρατήσουν ότι μπορούν από μια χαμένη πατρίδα. Απ’ την πατρίδα που κι αυτοί ονειρεύτηκαν (?), από έναν παράδεισο που χτίστηκε σε ψεύτικα, ή μάλλον δανεικά σύννεφα για να διαλυθεί μέσα σε όξινες ψιχάλες και να καταρρεύσει.
Το σύννεφο του ονείρου της Ελλάδας που ονειρεύεται, της Ελλάδας που επιμένει, έγινε το σύννεφο του δακρυγόνου που λούζει όποιον “δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει”.
Είδαμε στα “κανάλια” να φωνάζουν για το ανύπαρκτο κράτος, για παραιτήσεις υπουργών, για διαθεσιμότητες αξιωματικών, για ευθύνες βουλευτών.. Είδαμε και μια κοινωνία από “κάτω” να καταπίνει αμάσητο το παραμύθι. Ναι το παραμύθι.. γιατί νομιζω πως όλη αυτή η κατάσταση δημιουργείται επιτηδες. Ένα -φαινομενικά- κλίμα ανομίας και αταξίας που μέσω της καταστολής πείθεις (ως κυβέρνηση) το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας πως επιβάλλεσαι, εγγυάσαι την τάξη, με σκοπό να σε διατηρήσει όλη αυτή η κατάσταση στην εξουσία. Μεσα από ένα αίσθημα τρομοκρατίας, φόβου, πως χωρίς “εσένα” δε θα υπάρχει “τάξη”. Το θέμα είναι τι κάνει το “προοδευτικό” κομμάτι της κοινωνίας απέναντι σε όλα αυτά.
