«Σε παρακαλώ, σε εκλιπαρώ, σε ικετεύω»
Γράφει η: Μ. Μ.
Μαθήτρια της Β’ Λυκείου.
Το ξέρω ότι είσαι καλός άνθρωπος. Έχεις μια οικογένεια, φίλους, έναν/μία σύντροφο (αν είσαι τυχερός, απ’ όλα). Εργάζεσαι λίγες ή πολλές ώρες ή διαβάζεις για το σχολείο και τα φροντιστήρια. Κοιμάσαι, ξυπνάς, πας βόλτες. Λόγω της καραντίνας, πήγες λιγότερες βόλτες. Έβγαινες για περπάτημα στέλνοντας 6 ή έστελνες άλλους αριθμούς «ψέματα» για να βρεθείς με φίλους. Κι εγώ το έκανα. Είδες ταινίες, σειρές, διάβασες ίσως κάποιο βιβλίο. Μαγείρεψες και ήπιες ένα ποτήρι κρασί στο μπαλκόνι σου. Είδες που τα ξέρω; Δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί.
Πλέον τέλος οι πολλές πιέσεις, έπιασαν και οι ζέστες και δεν κρατιόμαστε να πάμε για μπάνιο. Στη θάλασσα βέβαια. Είμαι ευγνώμων που ζω στα Μέγαρα και ένας απ’ τους σημαντικούς λόγους είναι η Βαρέα, το Παπούτσι, το Βαρδάρι. Σε απόσταση λίγων λεπτών – για τους περισσότερους από εμάς – μας προσφέρεται μια θάλασσα, μια παραλία να ξαπλώσουμε, παγκάκια να καθίσουμε. Πήγες εκεί με φίλους ή με την οικογένεια και πέρασες καλά. Ήπιες μπύρες, έκανες το τσιγάρο σου, έφαγες τα πατατάκια σου.
Πού το ξέρω; Δεν είναι δύσκολο να καταλάβω τι έκανες όταν αφήνεις αποτυπώματα – απορρίμματα. Είδα και την μπύρα σου και το καλαμάκι σου και το σβησμένο τσιγάρο σου. Είδα την πλαστική σου σακούλα. Το θέμα ξέρεις ποιο είναι; Ότι τα βλέπει και η θάλασσα. Και δεν τα βλέπει από απόσταση ασφαλείας ούτε έχει στόμα να σε μαλώσει.
Αντιθέτως δέχεται αμίλητη όλα όσα εσύ κι εγώ, οι ανεύθυνοι, αφήνουμε μέσα της ή δίπλα της. Αν τα ψαράκια – ναι, ακόμη κι εκείνα τα ασήμαντα που δεν μπορείς να φας – είχαν ανθρώπινη μιλιά, θα έρχονταν και θα σε έβριζαν χειρότερα απ’ ό,τι σε βρίζουν, χωρίς να το ξέρεις, οι λίγοι αξιαγάπητοι πολίτες που εκτιμούν όσα τους προσφέρονται απ’ τη φύση.
Εκτός και αν δεν σε έβριζαν. Εκτός κι αν δεν είναι κανείς θυμωμένος. Γιατί μπορεί να κλαίνε. Να κλαίνε και να λένε απεγνωσμένα: Σε παρακαλώ! Θα σε παρακαλούσαν πιθανώς να μην ρίξεις άλλα. Να μην έχουν άλλο πλαστικό που «λερώνει» το σπίτι τους και το φαγητό τους.
Κι εγώ σου φωνάζω ότι σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ εγώ προσωπικά, γιατί ξέρω πως μπορείς να είσαι ένας καλύτερος εαυτός σου, ένας εαυτός που αγαπάει τόσο τη θάλασσα όσο και τα ψάρια όσο και τους άλλους που έρχονται στη Βαρέα, στο Παπούτσι, στο Βαρδάρι μετά από τον ίδιο. Μετά από μπάνιο που έκανα σε όλες αυτές τις παραλίες μας σε εκλιπαρώ, σε ικετεύω. Μάζεψε τα αποτυπώματά σου και αν ο κάδος πιο δίπλα είναι γεμάτος, πάρε τα και ρίξε τα σε έναν άλλο λιγότερο γεμάτο. Και αν δεν βρεις, ρίξε τα σε εκείνον του σπιτιού σου. Κάνε μια χάρη στο περιβάλλον. Τόσες σου κάνει εκείνο.
Ξέρω ότι ένα άρθρο μπορεί να περάσει απαρατήρητο, να μην διαβαστεί ολόκληρο, να θεωρηθεί χαζό, άχρηστο. Όμως είμαι οπτιμίστρια και θα είμαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο αν έστω και ένα άτομο αλλάξει γνώμη και μαζέψει το πλαστικό ποτήρι του καφέ του απ’ τα βότσαλα χάρη στο άρθρο. Μέχρι τότε, εγώ υπόσχομαι να μαζεύω κάποια απ’ τα απορρίμματα κάθε φορά που πηγαίνω στη Βαρέα, στο Παπούτσι, στο Βαρδάρι και όχι μόνο.
