Οι παγκόσμιες ημέρες και οι επετειακές γιορτές μόνο συμβολική αξία μπορούν να έχουν. Η μεγαλύτερη αξία τους είναι ότι φρεσκάρουν τη μνήμη μας. Σήμερα και κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στις 8 Μαρτίου, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Αφορμή για την υιοθέτηση αυτής της επετείου στάθηκε η διαμαρτυρία εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ξεχύθηκαν στους δρόμους διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το ημερολόγιο έγραφε 8 Μαρτίου 1857. Έκτοτε η μέρα αυτή καθιερώθηκε, άτυπα αρχικά, και υπό την αιγίδα του ΟΗΕ το 1977, ως ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες και στα δικαιώματά τους. Εκείνη η πρώτη διαμαρτυρία αποτέλεσε προπομπό διεκδίκησης της ισότητας ανάμεσα στα δυο φύλα, η οποία έχει κατακτηθεί σ’ ένα σημαντικό βαθμό με πολλές γυναίκες να αποτελούν σήμερα φορείς θετικής κοινωνικής αλλαγής. Όχι όμως σε κάθε γωνιά της γης.
Η σοσιαλιστική ιστορία που κουβαλάει αυτή η μέρα μοιάζει σήμερα με μακρινό παρελθόν. Ο δυτικός κόσμος δεν έχει πλέον ανάγκη από πολιτικές δηλώσεις την ημέρα της γυναίκας. Αρκεί ένα “χρόνια πολλά” και ένα μπουκέτο λουλούδια. Έτσι νομίζει τουλάχιστον. Οι κατακτήσεις όμως των γυναικών που ζουν στις ανεπτυγμένες κοινωνίες και απολαμβάνουν τα αυτονόητα αγαθά της προσωπικής τους ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, απέχουν πολύ από την καθημερινότητα εκατομμυρίων γυναικών στον υπόλοιπο κόσμο. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της ActionAid:
- Το 70% του πληθυσμού που ζει σε συνθήκες έσχατης φτώχειας είναι γυναίκες.
- Τα 2/3 των αναλφάβητων ενηλίκων στον κόσμο είναι γυναίκες.
- Σε χώρες όπως το Μαλάουι, 250 κορίτσια την ώρα πέφτουν θύματα ακρωτηριασμού γεννητικών οργάνων και βιασμού στα 6 τους χρόνια, στο πλαίσιο της εθιμοτυπικής τελετής ενηλικίωσης.
- Στην Ινδία, μισό εκατομμύριο κορίτσια το χρόνο δεν γεννιούνται ποτέ, αφού όταν ένα βρέφος διαγνωστεί κορίτσι είναι πολύ πιθανό να εφαρμοστεί η πρακτική της επιλεκτικής έκτρωσης.
- Στο Νεπάλ, 40% των κοριτσιών αναγκάζονται να παντρευτούν πριν κλείσουν τα 15 τους χρόνια.
- Σε χώρες όπως το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, απαγορεύεται η ελευθερία της έκφρασης και της αυτοδιάθεσης στις γυναίκες.
Χιλιάδες ακόμα στατιστικά στοιχεία μπορούν να γραφτούν, όλα συγκλίνοντας στη σκληρή πραγματικότητα. Όσες ελευθερίες και να έχουν κερδίσει οι γυναίκες από την πρώτη εκείνη διαμαρτυρία στη Νέα Υόρκη, ποτέ δεν έφτασαν σε κάθε γωνιά της γης και ποτέ δεν άλλαξαν τις συνθήκες ζωής των λιγότερο προνομιούχων γυναικών.
Είναι λοιπόν οξύμωρο να περιοριζόμαστε σε επετειακές γιορτές με δώρα και λουλούδια όταν σε πολλά σημεία του πλανήτη οι ίδιες και χειρότερες μάχες, όχι για την ισότητα, αλλά για την ίδια την επιβίωση των γυναικών, μαίνονται ακόμα.
