Ο κορωνοϊός είναι εδώ

Και ο πιο ανυποψίαστος πλέον αντιλαμβάνεται πως ο κορωνοϊός δεν αποτελεί είδηση. Σαν συμβάν μπορεί να είναι είδηση το κρούσμα στο τάδε δημοτικό σχολείο ή στο δείνα αθλητικό κέντρο, αλλά σαν γεγονός δεν αποτελεί είδηση.

Ένα κοινό μυστικό ίσως, το οποίο το λέμε ο ένας στον άλλον είναι ο κορωνοϊός ή το κρούσμα του, που το ανταλλάσσουμε άλλοτε με φόβο και άλλοτε με διάθεση να το ξορκίσουμε από γύρω μας.

Αλλά μάταια αυτή μας η προσπάθεια. Μάταιο το να κλείνουμε τ’ αφτιά μας στους καθ’ ύλην αρμόδιους που προειδοποιούν καθημερινά για πρόληψη και λήψη μέτρων προς αποφυγή διασποράς του ιού, μάταιος ο στρουθοκαμηλισμός που κρύβει μια μάταιη εικασία – ευχή πως δε θα τύχει σ’ εμάς αλλά σε κάποιον άλλον, μάταιη και η προσπάθεια να κλείνουμε τα μάτια μας στην πρωτόγνωρη για όλους πραγματικότητα με την οποία αργά ή γρήγορα θα συναντηθούν οι δρόμοι μας.

Το μόνο που ίσως δε φαντάζει μάταιο είναι μια κοινή συστράτευση με αίσθημα ομόνοιας και απόλυτης ενσυναίσθησης και κατανόησης του τι αντιμετωπίζουμε στην παρούσα στιγμή και τι θέλουμε να έχουμε στο μέλλον.

Αντιμετωπίζουμε μια πανδημία ως άνθρωποι με έναν ιό τον οποίον ξέρουμε ονομαστικά εδώ και καιρό πλέον, αλλά ακόμα οι ειδικοί θέλουν χρόνο για να τον περιορίσουν και να τον υποτάξουν.

Και εν τω μεταξύ αυτός ο ιός πολύ απλά μπορεί και να μας σκοτώσει. Άρα και ξεκάθαρα, μας στερεί εικόνα από το μέλλον. Η αδιαφορία ή η υποτίμησή του μπορεί να μας στερήσει το μέλλον.

Το μέλλον από τους αγαπημένους μας. Απ’ αυτούς που είτε μας γέννησαν είτε γεννήσαμε. Απ’ αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπάνε. Αν φερθούμε απερίσκεπτα πολύ απλά μπορεί και να πεθάνουμε απ’ τον ιό. Τόσο απλά.

Να μας στερήσει το μέλλον από ό,τι, για τόσα χρόνια ο καθένας μας, κοπιάζει για να πετύχει ή να ολοκληρώσει στη ζωή του. Αν φερθούμε με ασέβεια στον ιό μπορεί και να μην είμαστε αύριο εκεί να γευτούμε τους καρπούς των κόπων μας. Τόσο απλά.

Κι αν δεν προσέξουμε εμείς μπορεί και να βλάψουμε σχεδόν άθελά μας αυτόν που προσέχει και είναι αναγκασμένος να έρχεται σε επαφή μαζί μας.

Και μπορούμε να γράφουμε σελίδες πάμπολλες σ’ αυτό το ύφος, με παραινέσεις, με τρομακτικές εικόνες, με φράσεις που να επικαλούνται το συναίσθημα του κοινού. Αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος.

Όπως ο στόχος δεν είναι να κουτσομπολέψουμε το κρούσμα. Να φύγουμε από δίπλα του πάση θυσία. Να το απομονώσουμε για να ζήσουμε εμείς καλύτερα, να το περιθωριοποιήσουμε. Το κρούσμα είναι ασθενής σε βαρύ κίνδυνο. Είναι συμπολίτης μας, μπορεί και συγγενής μας. Είναι νέο παιδί ή ηλικιωμένος άνθρωπος, που απλώς είτε αγνόησε τις συστάσεις, είτε ατυχώς από κακή συγκυρία του μεταδόθηκε ο ιός.

Στόχος είναι η κατανόηση του που βρισκόμαστε τώρα και τι πρέπει να κάνουμε τώρα. Όχι μετά. Όχι αύριο, όχι οι άλλοι. Εμείς και τώρα.

Εμείς τώρα πρέπει να περιορίσουμε και πάλι την ανεξέλεγκτη κοινωνικότητά μας. Χωρίς lockdown (κατ’ οίκον περιορισμό). Χωρίς αστυνομική επίβλεψη ή τρομοκρατία ειδήσεων. Για να μπορούμε να δουλεύομε να τρέφουμε την οικογένειά μας. Για να ξυπνάμε το πρωί όλοι και το βράδυ να είμαστε πάλι μαζί, όλοι. Εκεί. Υγιείς.

Οι νέοι και οι πιτσιρικάδες που τόση ενεργητικότητα έχουν και τόσα ξέρουμε πως μπορούν να πετύχουν, να βάλουν το στόχο τους. Ένας ένας και όλοι μαζί στο τέλος της πανδημίας. Μπορούμε και στα δύο μέτρα να κάνουμε ποδήλατο, να μιλάμε, να γελάμε, να κάνουμε σκέϊτ ή τη βόλτα μας. Μπορούμε.

Οι ενήλικες που έχουν τον πρώτο παραδειγματικό λόγο στους νέους να περιορίσουν την έκθεσή τους σε ό,τι καθιστά τη διασπορά ιού ανεξέλεγκτη και εύκρατη.

Και οι ηλικιωμένοι ας κάτσουν και λιγάκι στ΄αυγά τους. Για να έχουν μέλλον. Με τα εγγόνια, με τους φίλους τους στα καφενεία, με τις φίλες τους στο ΚΑΠΗ ή στο γειτόνεμα που λέμε.

Τίποτα καινούργιο, τίποτα ευφυές, μαγικό και καινοτόμο δε λέμε. Τα λέει ο ΕΟΔΥ, ο Χαρδαλιάς, ο Μαρδαλιάς, ο κάθε ένας που κατέχει μια θέση ευθύνης. Τα λέει ο δήμαρχος, τα λέει ο γιατρός ο Παπαλευθέρης. Τα λέει μια ιδιώτης επιχειρηματίας που έπραξε ορθώς τα αναμενόμενα. Τα λέει η Ενημέρωση, η Αιχμή, ο Μεγαρικός. Κι ας μας συγχωρέσει όποιος άλλος τα λέει και τον ξεχνάμε.

Ας το πούμε κι εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας, με την καρδιά μας, με το στόμα μας. Δυνατά. Ο ένας στον άλλον. Σ’ αυτούς που χωνεύουμε και σ’ αυτούς που δε χωνεύουμε.

Κι αφού το πούμε δυνατά, μετά ν’ ακούσουμε. Τους φόβους μας για όσους και όσα αγαπάμε και θέλουμε να είναι και αύριο εκεί να τα αγαπάμε και να μας αγαπάνε. Με υγεία και χαρά.

Αυτός να είναι ο στόχος μας. Να διαφυλάξουμε την υγεία μας και τη χαρά μας.

 

Αντώνης Μπακαούκας,

MegaraTv

Παρόμοια άρθρα

Back to top button