«Πέστε τα βρε παλικάρια» απαντούσαν σε κάθε γειτονιά στο έθιμο που αναβίωσε και αυτήν την χρονιά την Δεύτερη ημέρα του Πάσχα στα Μέγαρα. Τα Ρουσάλια ή Ροζάλια όπως λέγονται διαφορετικά «ζωντάνεψαν» και πάλι την Δευτέρα του Πάσχα από ομάδες εφήβων και νέων ανδρών οι οποίοι με συνοδεία μουσικών οργάνων περπάτησαν στους δρόμους και έξω από φιλικά σπίτια, τραγούδησαν και χόρεψαν το ομώνυμο τραγούδι. Σύμφωνα βέβαια με την παράδοση το έθιμο αυτό προέρχεται από τους ρωμαϊκούς χρόνους κατά τους οποίους το Μάιο όπως λέγεται, οι Ρωμαίοι γιόρταζαν δυο μεγάλες γιορτές προς τιμήν των νεκρών, τα «Λεμούρια» και τα «Ροζάλια». Τα Ροζάλια τα οποία πήρανε το όνομά τους από τα ρόδα δηλαδή τα τριαντάφυλλα πέρασαν αργότερα στο Βυζάντιο, διατηρήθηκαν με χριστιανική μορφή και πήρανε την σημερινή ονομασία «Ρουσάλια». Σύμφωνα με την σύγχρονη εικόνα του εθίμου, σε κάθε χορευτική ομάδα ο πρώτος του χορού κρατά ένα κοντάρι με λουλουδένιο σταυρό στην κορυφή. Κάτω από το σταυρό υπάρχει ένα μεταξωτό μαντίλι αντί για σημαία ενώ ο τελευταίος του χορού κρατά ένα καλάθι. Τέλος οι νοικοκυρές δίνουν στον «σαχανατάρη»- (ο ταμίας)-, κόκκινα αυγά, γλυκά και χρήματα και στους υπόλοιπους κρασί, μεζέδες και γλυκά. Ίσως λοιπόν με την προφορική παράδοση να χάνονται ή να αλλοιώνονται κάποιες φορές πολλά στοιχεία της ελληνικής και τοπικής μας παράδοσης, ωστόσο διαχρονικά πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε την παράδοση, οι οποίοι με κέφι και πνοή την διατηρούν και την σέβονται.
Βιβή Δαλάκα από εφημερίδα “Αιχμή“
