Δέδες: Τα «σανιδικά το 1902» σαν πραγματική πάλη των τάξεων

Το 1893 επί της κυβέρνησης του «εκσυγχρονιστή» Τρικούπη, η Ελλάδα πτώχευσε δια τρίτη συνεχόμενη φορά. Ακολούθησε ο ανούσιος και παράλληλα καταστρεπτικός πόλεμος του 1897, κατ` εντολή όπως πάντα των ξένων δυνάμεων, με αποτέλεσμα το 1898 να επιβληθεί η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή ή Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, η ΔΟΕ, (κάτι σαν το σημερινό ΔΝΤ), που παράλληλα επέβαλε αυστηρή λιτότητα έτσι ώστε να πληρώνεται το χρέος.
Ο λαός δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια και παρ` όλο που και τότε υπήρχε ισχυρός διπολισμός στα κόμματα, δεν σταμάτησε να αντιδρά, όπως αυτός βέβαια θεωρούσε καλύτερα. Άρχισαν οι φοιτητές με τα «Ευαγγελικά» και αργότερα με τα «Ορεστειακά» και το 1902 η εξέγερση που ονομάστηκε «τα Σανιδικά».
Τα Σανιδικά ονομάστηκαν έτσι διότι στην άρνηση του βασιλιά να ορίσει την νόμιμη κυβέρνηση Δηλιγιάννη, ο λαός της Αθήνας αντέδρασε αρπάζοντας σανίδες από δυο νεοανεγειρόμενες οικοδομές στην οδό Σταδίου, χτυπώντας με αυτές τους «χωροφυλάκους», αλλά και τους πουλημένους όπως πάντα πολιτικούς, στη βουλή, στα σπίτια τους, ή όπου τους έβρισκαν, αποκαλώντας τους μάλιστα, «παλιοντενεκέδες». Ακολούθησαν και άλλα γεγονότα μέχρι το 1909 και το «κίνημα στο Γουδί» που τοποθέτησε κυβερνήτη τον Βενιζέλο.
Με αυτή την πολύ σύντομη αναφορά σε αυτή την χρονική περίοδο της πατρίδας μας, ορμώμενος από την άποψη ότι η συγκεκριμένη περίοδος, έχει πολλά κοινά με την σημερινή, ασχολήθηκα, προσπαθώντας να εντοπίσω τους λόγους που ότι και να γινόταν τότε σαν πράξη αντίδρασης του λαού, στην τότε άτυπη «κατοχή χρέους» της πατρίδας μας, στεφόταν με θετικό αποτέλεσμα. Ενώ στην σημερινή ίδια «κατοχή χρέους», ότι και να πράττουμε οδηγείται σε πλήρη αποτυχία και καπέλωμα.
Τι ήταν αυτό δηλαδή που έκανε τους τότε Έλληνες πολίτες αποτελεσματικότερους στην άσκηση της πολιτικής και στους σημερινούς δεν υπάρχει παρά μόνο η απελπισία και το αίσθημα αδυναμίας που λέει, ότι με την άσκηση πολιτικής σήμερα δεν θα γίνει τίποτα θεωρώντας ότι είναι όλα αποφασισμένα από τους μεγάλους, δίχως να αντιλαμβανόμαστε τις νίκες που έχει πράξει ήδη πράξει ο λαός μας (62% στο Δημοψήφισμα 2015).
Την απάντηση μου την έδωσε ο πρόεδρος του Ε.ΠΑ.Μ Δημήτρης Καζάκης, όπου τεκμηριωμένα ανέλυσε ότι σε εκείνη την χρονική στιγμή της σύγχρονης Ελλάδας για πρώτη φορά έχουμε την συγκρότηση «εργατικής τάξης».
Γνωρίζοντας ότι τάξη είναι, όταν ένα σύνολο ατόμων συγκροτείται, από την συνείδηση της θέσης τους στην κοινωνία και στην εργασία, τον κοινό αγώνα για την προστασία των δικαιωμάτων τους και την ΟΡΓΆΝΩΣΗ τους, ήταν σαν άνοιξε το μυαλό μου δημιουργώντας ένα σχήμα που πραγματικά δίνει απαντήσεις σε εμένα αλλά και σε όσους προσπαθούμε να βρούμε τις αιτίες της αδράνειας του λαού μας.
Από τη μια πλευρά λοιπόν έχουμε την τάξη των «πολιτικών της κλεπτοκρατίας» (όπως σωστά τους χαρακτηρίζει ο Καθηγητής Γεώργιος Κοντογιώργης), όπου όσον αφορά την πόλη μας άνετα στην τάξη αυτή εντάσσονται και την απαρτίζουν, ο νυν Δήμαρχος Σταμούλης ΣΥΡΙΖΑιος μέχρι το μεδούλι, ο πρώην Δήμαρχος Μαρινάκης μετριοπαθής ΝΔμοκράτης, ο πρώην Αντιδήμαρχος Μπερδελής ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑ, ο μόνιμος Δημοτικός Σύμβουλος Χοροζάνης του ΚΚΕ που από θέση είναι: έξω από το Ευρώ και έξω από την Ε.Ε, αλλά κατά δήλωση Κουτσούμπα, όχι τώρα, κάποτε θα δούμε και τέλος ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ Μεγαρέων Μηχάλαρος.
Όλοι αυτοί μαζί συγκροτούν μια τάξη άρτια οργανωμένη που διαθέτει άφθονο χρήμα γι’ αυτό το σκοπό. Ποτέ επί της ουσίας δεν διαφωνούν μεταξύ τους, αλλά και όταν το κάνουν, το διαχειρίζονται με δεξιοτεχνία έτσι ώστε να φαίνεται σαν να διαφωνούν.
Όλοι αυτοί και οι συν αυτώ, αποτελούν επίσης μια τάξη που μοναδικό σκοπό έχει την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, όπως ακριβώς το έκανε και η τότε πολιτική τάξη των “παλιοντενεκέδων”.
Από την άλλη είμαστε εμείς, ο λαός, που έχουμε καταντήσει μια άμορφη μάζα, ένας όχλος, που οδεύει ολοταχώς προς την κοινωνία του Όργουελ (βλέπε ταινία 1984) με την νεόγλωσσα του διαδικτύου που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με τα παιδιά μας, με τα αρσενικά μας που είναι όλα όμοια, με μούσια «τύπου Χατζηαβάτη» και τατουάζ σαν τον ραβδοκώδικα (barcode) της ψυχής τους που είναι η σφραγίδα της υποδουλωτηκής αφοσίωσής τους στην νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του «απόλυτου καπιταλισμού» που έχει βέβαια τούρμπο χαρακτηριστικά (τούρμπο-καπιταλισμος).
Τα θηλυκά μας που κυκλοφορούν σαν φιγούρες που δραπέτευσαν από περιοδικά μόδας, με ξεσκισμένα ρούχα που αντιθέτως είναι σαν να δηλώνουν την απόδραση τους από έναν άγριο βιασμό της ψυχής τους από την ίδια την μόδα, αδυνατώντας στην πραγματικότητα να αντιληφθούν την διάφορα που χωρίζει την έκφραση ελευθερίας μέσω της μόδας από την αξιοπρέπεια.
Αυτά τα είχα γράψει πριν ακόμα διαβάσω στην εφημερίδα Αιχμή στην συνέντευξη του Δημάρχου ότι στις 5-9-2018 είχε συνάντηση με τους συμβούλους της ΕΥΔΑΠ για την ολοκλήρωση προφανώς του ξεπουλήματος της ΔΕΥΑ-ΜΕΓΑΡΩΝ σε αυτούς.
Αλλάζω λοιπόν τον επίλογο μου διότι τα γεγονότα τρέχουν γρηγορότερα από εμάς εντός του τούρμπο-καπιταλισμού που ζούμε, και φτάνω απ` ευθείας στην κατάληξη ότι:
Αν τελικά ολοκληρωθεί το ξεπούλημα της ΔΕΥΑΜ, όπως έχω ήδη ενημερώσει το Δημ. Συμβούλιο, όλοι οι ντόπιοι πολιτικοί που ψήφισαν υπέρ της μεταβίβασης της εταιρίας σε ξένα συμφέροντα (Γαλλικά), Πράττουν πράξη εσχάτης προδωσίας
σύμφωνα με το άρθρο 28 του Ελληνικού Συντάγματος.
Όσον αφορά τον Μεγαρικό λαό εάν επιτρέψουμε να μας πάρουν από τα χέρια μας το ΝΕΡΟ, τότε ο καθένας μας κάθε πρωί που κοιτάζεται στον καθρέπτη του θα πρέπει να φτύνει τα μούτρα του.

Το δίδαγμα που μπορούμε να αντλήσουμε από την ανάλυση της εποχής «των Σανιδικών», είναι ότι η τότε οργανωμένη κοινωνία που είχε συγκροτήσει ταξική συνείδηση, γνώριζε την αποτελεσματικότητα της δύναμης που πηγάζει από το «φωνή λαού οργή θεού» και μαζί με τις πατριωτικές όμως τότε ένοπλες δυνάμεις, επέβαλε έτσι τον Βενιζέλο που τότε εξέφραζε μια διαφορετική πολιτική, δίνοντας την λύση εκείνη τη στιγμή ανεξάρτητα στο τι ακολούθησε μετά.
Αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς σαν Μεγαρίτες και σαν Έλληνες, να μην επιτρέψουμε το ξεπούλημα της περιουσίας μας είτε στην ΕΥΔΑΠ είτε στον αγωγό από το Ισραήλ, είτε στην Cosco και αυτό δεν γίνετε από το φατσοβιβλίο ή από την τηλεόραση. Θεωρώ ότι είναι πολύ ποιο εύκολο σε τοπικές κοινωνίες να συγκροτήσουν πράξεις αντίστασης στο καθεστώς κατοχής που ζούμε.
Μόνο το Ε.ΠΑ.Μ έχει συγκροτημένη πρόταση που με νόμιμο και ειρηνικό τρόπο θα ρίξουμε από την εξουσία την τάξη των πολιτικών της κλεπτοκρατίας, μέσω μιας Πατριωτικής Δημοκρατικής και Επαναστατικής διακυβέρνησης μέσα από τον ίδιο τον οργανωμένο λαό.

Παρόμοια άρθρα

Back to top button