Η Ελλάδα για άλλη μια φορά βρίσκεται ενόψει μιας κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης. Οι προσεχείς εθνικές εκλογές στις 25/1/2015 παρουσιάζονται από όλους τους επίδοξους διεκδικητές της εξουσίας, ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αλλάξει επιτέλους η πορεία της χώρας. Όλοι οι υποψήφιοι δηλώνουν με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους ότι γνωρίζουν τις λύσεις, για να αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή μας. Οι συμπεριφορές στην ουσία είναι αυτές που κερδίζουν τις εκλογές. Η διαχείριση του εκλογικού σώματος απαιτεί πολύ προσεκτικές κινήσεις για να επιτευχθεί ο επιδιωκόμενος σκοπός, που είναι πάντα η κατάληψη της εξουσία. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να καταγράψουμε κάποιες κοινωνικές συμπεριφορές, πριν και μετά τις εκλογές που χαρακτηρίζουν τους περισσότερους πολιτευτές και προσφέρονται για συμπεράσματα.
Ο πιο συνηθισμένος τύπος πολιτευτή είναι o κοινωνικός, αυτός που γλυκοχαιρετά όλον τον κόσμο, ακολουθεί ο υψιπετής που έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και μηδενική παρουσία, ενώ ο αδιάφορος γεμίζει το ψηφοδέλτιο του κόμματος. Ο πρώτος τύπος υποψηφίου έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και εξετάζεται στη συνέχεια, γιατί όποιος κερδίσει το επικοινωνιακό παιχνίδι, κερδίζει και τις εκλογές. Ο εξεταζόμενος τύπος υποψηφίου, όποιον βλέπει στο δρόμο του κάνει νεύμα, αν ο περαστικός είναι κάποιος που έχει συναντήσει τουλάχιστον μια φορά μέσω κοινού γνωστού του συμπεριφέρεται όπως σε αγαπημένο του πρόσωπο, που έχει να το δει πολλά χρόνια, μεγάλη συγκίνηση, ευτυχώς χωρίς δάκρυα. Όταν ο «ανυποψίαστος» ψηφοφόρος είναι παλιός φίλος ή συμμαθητής ή γείτονας οι διαχύσεις δεν λείπουν από την πλευρά του πολιτευτή, όπως θερμοί εναγκαλισμοί, σταυροφιλήματα κ.α.. Επίσης ο μάχιμος υποψήφιος στέλνει μηνύματα στο κινητό, με ευχές σε γιορτές και γενέθλια και πολύ περισσότερο προεκλογικά ενημερώνει για την κάθοδο του στον πολιτικό στίβο. Τα τελευταία χρόνια δίνεται μεγάλο βάρος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να εξυπηρετηθούν αυτές οι ανάγκες, ενώ παλαιότερα είχαν την τιμητική τους οι ευχητήριες κάρτες μέσω ταχυδρομείου. Ωστόσο, η αποστολή ψηφοδελτίων κατ’ οίκον αποτελεί διαχρονική αξία.
Η εξωστρεφής συμπεριφορά αλλάζει άρδην μετά τις εκλογές, ειδικά εάν βρεθεί σε εκλόγιμη θέση ο πολιτευτής, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να εκδηλώσει μια πάθηση που λέγεται παροπιδισμός, δηλαδή χάνει την περιφερειακή του όραση και βλέπει μόνο στην ευθεία. Μια άλλη μετεκλογική πάθηση που εμφανίζεται συχνά-πυκνά είναι η σύγχυση, εάν πρόκειται για εκλεγμένο βουλευτή τότε αδυνατεί να αναγνωρίσει κάποιον σε κοντινή απόσταση, εκτός και αν πρόκειται για κάποιο ιδιαιτέρως προσφιλές γι’ αυτόν πρόσωπο. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του εκλεγμένου βουλευτή είναι ότι παθαίνει αρρωστοφοβία, αποφεύγει τις συναθροίσεις που μέχρι πρότινος επιδίωκε μανιωδώς και προτιμά να απομονώνεται με ανθρώπους του στενού του περιβάλλοντος, σε πολύ συγκεκριμένους χώρους. Επίσης αξίζει να αναφερθεί η φαντασιοπληξία υπό μορφή ασθένειας, όπως στο παράδειγμα μιας τυπικής χειραψίας, όπου ο εκλεγμένος βουλευτής προτείνει το χέρι διστακτικά (με το φόβο μεταδοτικής νόσου), με απόλυτη νωθρότητα και το κορυφαίο είναι ότι αποστρέφει το κεφάλι από τον συνομιλητή του, όπως θα αντιμετώπιζε ένα αποκρουστικό θέαμα. Τέλος αξιοπρόσεκτη είναι και η αταραξία ως βουλευτική ασθένεια, όπου ο κόσμος βοά, αφού κατά κοινή ομολογία τα προβλήματα λιμνάζουν, οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται και ο πάσχον βουλευτής κάνει δηλώσεις του τύπου: ότι δεν ανησυχεί και ότι όλα πάνε καλά.
Πολλά είναι τα παραδείγματα που δείχνουν ότι οι συμπεριφορές είναι αντιφατικές πριν και μετά τις εκλογές. Δεν υπάρχει λοιπόν μόνο ασυνέπεια λόγων και πράξεων, υπάρχει και η γλώσσα του σώματος που μας δίνει πολλές πληροφορίες, ώστε να καταλάβουμε με τι ανθρώπους έχουμε να κάνουμε και ποιοι τελικά θα μας κυβερνήσουν. Η ασύνδετη κοινωνική συμπεριφορά σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, αποτελεί σοβαρή αιτία αμφισβήτησης της ποιότητα του εκάστοτε πολιτικού. Επιπλέον βλέπουμε ότι προβάλλονται περισσότερο οι αήθεις συμπεριφορές, προφανώς για να πειστούν και οι πιο δύσπιστοι ότι η διαφθορά είναι καθολική στο πολιτικό σύστημα. Θα μπορούσε να πει κάποιος: δεν υπάρχει μια παραφωνία στη συμφωνική ορχήστρα της καταστροφολογίας που μας επιβάλουν νυχθημερόν; Κι αν υπάρχει δεν είναι χρέος μας να την προβάλλουμε ως αχτίδα ελπίδας; Αν στηλιτεύσουμε συμπεριφορές αυταρχικές και αδιάλλακτες, και αξιοποιήσουμε αυτά που μας ενώνουν ως Έλληνες, μπορούμε να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον. Τέλος, οι βουλευτές του νέου κοινοβουλίου ας έχουν κατά νου τους στίχους: «Καλοχαιρέτα του πεζούς όταν καβαλικέψεις για να σε χαιρετούν κι αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις» που έγραψε ο Γιώργος Σαραντάρης, σε κάθε περίπτωση θα τους φανούν χρήσιμοι.
