Μια περιήγηση στα ενημερωτικά «σαλόνια» είτε του διαδικτύου, είτε της τηλεόρασης φέρνει αντιμέτωπο τον μέσο πολίτη με το θολό τοπίο που επικρατεί ανάμεσα στο τι επιθυμεί και στο τι πρέπει να πράξει όντας στη μέση της πανδημικής κρίσης αφού από τη μία αντιλαμβάνεται πως το τρίτο κύμα της πανδημίας είναι εδώ και κορυφώνεται αλλά από την άλλη ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους να ξανακερδίσει, αν όχι ολόκληρη, ένα κομμάτι έστω της προ κορωνοϊού καθημερινότητάς του.
Εν τω μεταξύ ο κρατικός μηχανισμός προσπαθεί να βρει self test τρόπους να επανεκκινήσει τομείς της οικονομίας με κυριότερο αυτόν του τουρισμού, ψάχνοντας ταυτόχρονα να βρει διέξοδο στο τούνελ της εκπαίδευσης και τρόπο να ξαναγυρίσουν τα παιδιά στα σχολεία τους με ασφάλεια, λέξη πολύτιμη τον τελευταίο χρόνο, έχοντας – υποθέτω – διαρκώς την αγωνία υπολογισμού του πολιτικού κόστους διαχείρισης της πανδημίας.
Και στο ενδιάμεσο ειδήσεις όπως η χθεσινή που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου με το κορωνοπάρτυ στην Κυψέλη να προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα και διφορούμενες σκέψεις σχεδόν εμφυλιακού χαρακτήρα ανάμεσα στην επιθυμία για ζωή και τη λογική για επιβίωση έναντι της πανδημίας, θολώνουν ακόμα περισσότερο το τοπίο και διαμορφώνουν τάσεις και στάσεις καθημερινότητας λιγότερο διαυγείς.
Λίγος χρόνος πέρασε από τα βίαια γεγονότα της Νέας Σμύρνης όπου ο υπερβάλλων ζήλος και η συγκεκριμένη στρατηγική της Ελληνικής Αστυνομίας, εξέπεμψε λανθασμένα σήματα προς όλες τις κατευθύνσεις και κυρίως έναντι της ανάγκης πολιτών για μια βόλτα ή έναν καφέ στο πάρκο ή στην πλατεία με την οικογένειά τους ή τους κοντινούς τους φίλους. Δέσμια ίσως σήμερα – η ηγεσία της αστυνομίας και η πολιτεία – εκείνων των λαθών που σύσσωμη η κοινή λογική χαρακτήρισε ως ακραία συμπεριφορά από τα όργανα της τάξης, παραμένει επιφυλακτική με στάση επιτήρησης όλων των εκφάνσεων των πολιτών για μια πιο λειτουργική καθημερινότητα.
Καταγγελίες πολιτών ακόμα και στις πόλεις του δήμου μας ίσως να μην «πιάνουν τόπο» και η αστυνομία να τις ακούει μεν και να επιλαμβάνεται, αλλά η στάση της να είναι πιο συμβουλευτική ως προς την τήρηση των μέτρων ασφαλείας κατά του ιού και μόνο. Πως να ημερέψεις άλλωστε την επιθυμία των νέων ή ακόμα και των πιο ώριμων νέων να βγουν απ’ το σπίτι τους και να συναυλιστούν με φίλους, με συνεργάτες, αυτούς ή αυτές που αγαπάνε! Οπότε ο καταγγέλων, αν και στο σπίτι του κλεισμένος τηρεί τα μέτρα και «φοβάται» τις «άσκοπες συναντήσεις» και μαζώξεις των άλλων σκεπτόμενος το ντόμινο αρνητικών εξελίξεων στην εκθετική πορεία της πανδημίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται (κυρίως επιβάρυνση του ΕΣΥ και ευρεία διασπορά του ιού φαντάζομαι), οι αρμόδιοι δεν «είναι» πια τόσο αρμόδιοι να επιβάλλουν τα μέτρα, όχι γιατί δεν θέλουν ή δεν μπορούν, αλλά γιατί οι απόψεις διίστανται.
Ούτε καν σε όλους όσοι την τελευταία πάλι περίοδο διαδήλωσαν για τα δίκαια ή μη αιτήματά τους (ανάλογα από ποια πλευρά του δρόμου βρίσκεται ο καθείς, εκεί πάει το δίκαια ή μη), δεν μπόρεσε να επικρατήσει ξεκάθαρη εικόνα και ο εσωτερικός εμφύλιος του τι είναι σωστό και τι λάθος ξαναφουντώνει, γιατί κι εκεί οι απόψεις διίστανται.
Μιλώντας και κάνοντας ρεπορτάζ με ανθρώπους οι οποίοι διαχειρίζονται την κατάσταση είτε σε τοπικό, είτε σε εθνικό επίπεδο η τελευταία τάση δείχνει – με σύμμαχο τον καλό καιρό της χώρας μας – να οδηγεί τα πράγματα εκεί που ακριβώς μάλλον πάνε. Προς μια εκτόνωση και βαλβίδα αποσυμπίεσης όπως είπε και η κυβέρνηση παραχωρώντας μερικά «δικαιώματα» άσκησης ή βόλτας σε πλατείες ή πάρκα. Μην συναντιέστε και μην συναθροίζεστε σε σπίτια ή κλειστούς χώρους είναι η άτυπη καμπάνια των ημερών. Ή τουλάχιστον αυτό παραδέχονται στις κατ΄ ιδίαν τηλεφωνικές μας συνομιλίες.
Εν κατακλείδι αυτό που δεν μπορεί να αποσαφηνιστεί όμως και να καθοριστεί είναι με πόση πίεση θα λειτουργήσει αυτή η «έρημη» βαλβίδα αποσυμπίεσης. Με ποια δοσολογία συναισθήματος και λογικής ο καθένας μας θα αναζητήσει την ελευθερία του και επί τη βάσει ποιου σκοπού και με ποιο όφελος – προσωπικό ή κοινό – θα «κερδίσει» το χαμένο έδαφος. Όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα λέει η παροιμία, αλλά και κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει λεν κι οι άλλοι.
Κι αν διαβάσει κανείς και τα σχόλια των κουρασμένων από την πανδημία ανθρώπων κάτω από τα αναρτημένα ειδησεογραφικά συμβάντα, εκεί χάνει και τ΄αυγά και τα πασχάλια, μέρες που ‘ρχονται. Γιατί; Γιατί οι απόψεις διίστανται.
Α. Μπακαούκας
