Σήμερα, 4 Φεβρρουαρίου, είναι η Παγκόσμια ημέρα κατά του Καρκίνου. Διάβασα αρκετά άρθρα που εστίαζαν στο ιατρικό κομμάτι και χτυπούσαν το καμπανάκι του κινδύνου για αύξηση στα κρούσματα τα επόμενα 20 χρόνια. Έχω καιρό να γράψω, όχι μόνο επειδή επιλέγω τη φωτογραφία ως μέσο επικοινωνίας, αλλά μάλλον έχω βαρεθεί τα ανιαρά θέματα της επικαιρότητας και επειδή σε πιο ενδιαφέροντα ζητήματα καλύπτομαι από άλλους ανθρώπους, πιο κατάλληλους να καταπιαστούν μαζί τους απ’ ότι εγώ. Δε συνέβη το ίδιο όμως με την ιστορία που ακολουθεί..
Είδα πολλές αναδημοσιεύσεις αλλά κανείς δε μπήκε στον κόπο να διαβάσει ή να μεταφράσει τα λόγια του ίδιου του Angelo Merendino, που κατέγραψε με το φακό του το “ταξίδι” του καρκίνου της Jennifer. Από την αρχή μέχρι και την τελευταία τους στιγμή στο νοσοκομείο, όταν η Jennifer άφησε την τελευταία της πνοή, ηττημένη από τον Καρκίνο, κρατώντας το χέρι του αγαπημένου της.
Με κάθε επιφύλαξη στη μετάφραση, θα σας παραθέσω κάποια αποσπάσματα από το κείμενο του ίδιου του Angelo Merendino, που μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του με τίτλο «Η μάχη που δεν επιλέξαμε», με σκοπό να πάρουμε όλοι ένα μάθημα αγάπης. Η πραγματική αγάπη άλλωστε δεν είναι ούτε στα μεγάλα λόγια, ούτε στις φανταχτερές στιγμές, παρά κρύβεται μέσα σε κάθε λεπτό, κάθε λέξη, κάθε κίνηση, που δηλώνει στον άνθρωπό σου πως είσαι «εκεί». Αυτό μαρτυρούν και οι τελευταίες λέξεις τις Jennifer, η αγάπη δεν είναι απλά σε κάποιες στιγμές αλλά σε όλες, όμορφες και άσχημες.
“Στις 29 Αυγούστου του 2005, υπέβαλα αίτηση για μια δουλειά ως μπάρμαν, όταν γνώρισα τη Jennifer. Ακριβώς όπως ο πατέρας μου το ήξερε, 50 χρόνια νωρίτερα, όταν συνάντησε για πρώτη φορά τη μητέρα μου, έτσι κι εγώ το ένιωσα, το ήξερα όταν την είδα. Η Jen , από την άλλη, δεν αισθάνθηκε τη γη να τρέμει με τον ίδιο τρόπο που το ένιωσα εγώ, για την ακρίβεια, δεν πρέπει να το αισθάνθηκε καθόλου.” Ένα μήνα αργότερα η Jen βρήκε δουλειά στο Μανχάταν. Απ όταν έφυγε δε σταμάτησα να τη σκέφτομαι, όχι απλά επειδή ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα συναντησει αλλά γιατί ήταν γεμάτη ζωή και είχε ένα τρόπο να σε κάνει να νιώθεις πως είσαι το μόνο άτομο που έχει σημασία. Αποφάσισα να τη βρω και να της μιλήσω για τον έρωτά μου και όταν τη ρώτησα μου απάντησε πως αισθανόταν ακριβώς το ίδιο. [..]
Παντρεύτηκα το κορίτσι των ονείρων μου, η ζωή ήταν τέλεια. [..]
Δε θα ξεχάσω ποτέ το τηλεφώνημά της, 5 μήνες αργότερα, όταν μου είπε πως έχει Καρκίνο στο Στήθος. Μούδιασα.. είμαι ακόμα μουδιασμένος. [..] Η ζωή δεν ήταν απλή, εστιάσαμε μόνο σε ένα πράγμα, στην επιβίωση. Οτιδήποτε δε μας ήταν απαραίτητο έπρεπε να φύγει. Ένα χρόνο μετά ο γιατρός μας είπε πως η Jen ήταν καλά. Προσπαθήσαμε να επαναφέρουμε τη ζωή μας, μαζί. Ήταν μια πρόκληση για εμάς και με κάθε ευκαιρία η αγάπη μας γινόταν πιο δυνατή, κάναμε ο ένας τον άλλο να γελάει, αφήναμε τους ανθρώπους στη ζωή μας να μάθουν πόσο τους αγαπούσαμε.. αυτά πλέον είχαν μεγαλύτερη σημασία.
Τον Απρίλη του 2010 ο μεγαλύτερός μας φόβος έγινε πραγματικότητα, μια ακτινογραφία έδειξε πως ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στο ήπαρ και στα οστά της. [..] Δεν περιμέναμε από κανέναν να καταλάβει, απλά χρειαζόμασταν τις οικογένειές μας και τους φίλους μας κοντά μας. Τα λόγια μας έπεφταν στο κενό καθώς παλεύαμε να τους δώσουμε να καταλάβουν πως χρειαζόμαστε βοήθεια, έτσι αποφάσισα να στραφώ στην άλλη μορφή επικοινωνίας που ήξερα, τη φωτογραφική μηχανή μου. Άρχισα να φωτογραφίζω τη ζωή μας, μέρα μέρα. Η ελπίδα μας ήταν πως αν οι οικογένειές μας και οι φίλοι μας έβλεπαν τι αντιμετωπίζαμε καθημερινά, ίσως να κατανοούσαν τις προκλήσεις της ζωή μας..
Jen was diagnosed with stage 3B breast cancer in February of 2008, just 5 months after her and Angelo’s wedding. Angelo began to photograph the couple’s day to day life after they learned that Jen’s cancer had spread to her liver and hip. Jennifer’s grace, courage and optism along with the love that Jen and Ange shared has served as inspiration to countless amounts of people.
Το πιο σημαντικό πράγμα που συνέβη ήταν πως οικογένεια και φίλοι μας αγκάλιασαν και στάθηκαν στο πλευρό μας.
Στις 22 Δεκεμβρίου του 2011 η Jennifer απεβίωσε.
Κάθε βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο ποιο ήταν το πιο όμορφο και το πιο άσχημο πράγμα της ημέρας που πέρασε και απαντούσαμε πράγματα όπως «Η στιγμή που μου κράτησες το χέρι στο νοσοκομείο» ή «τη στιγμή που χάιδεψες τα μαλλιά μου ενώ περπατούσαμε στο πάρκο». Μια μέρα αφού μάθαμε πως το συκώτι της Jen ήταν ήδη κατεστραμένο, επιστρέψαμε σπίτι και περάσαμε το απόγευμά μας με την οικογένεια και τους φίλους μας.
Το βράδυ, όταν ξαπλώσαμε μαζί, ίσως για τελευταία φορά, ρώτησα τη Jen τι αγάπησε περισσότερο στην ημέρα που πέρασε. Η Jen σκέφτηκε για ένα λεπτό, γύρισε και κοιτάζοντάς με πιο βαθιά στα μάτια απ ότι κάθε άλλη φορά, μου είπε: «Τα αγάπησα όλα».
