Σήμερα αναρωτιόμαστε πολύ συχνά αν η γενιά αυτή έχει όνομα, αν έχει μέλλον. Αναρωτιόμαστε προς «τι» είναι δυνατόν να ευελπιστούμε ότι πορευόμαστε. Και σε αυτήν την γενική ανησυχία παραθέτω μια κουβέντα που μου είπε ένας καθηγητής μου : «Πάντα οι γενιές σφραγίζονται από τις ελπίδες τους». Σε τι λοιπόν ελπίζει αυτή η γενιά; Η δική μου και η δική σου γενιά.
Μετά την γενιά του Εμφυλίου, την «γενιά» του ΄60 και την «γενιά» του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης, η σημερινή γενιά κινδυνεύει να μείνει ανονόματη. Και αναρωτιέμαι αν αυτό είναι αλήθεια ή η αλήθεια που δίνεται έτοιμη από τα Μέσα Ενημέρωσης. Μήπως φταίει το γεγονός ότι υπάρχει έλλειψη θάρρους και ανικανότητα των κυβερνόντων να συλλάβουν τα μηνύματα των καιρών μας και να προτείνουν ώριμες μεταρρυθμίσεις; Πολύ τετριμμένη εξήγηση και μίζερη.
Έχουμε λοιπόν όνομα και ταυτότητα; Έχουμε ελπίδες και όνειρα όταν βλέπουμε τον διπλανό μας να χάνει την επιχείρηση του; Όταν κάνουμε τα στραβά μάτια για να μην έχουμε και άλλα προβλήματα στο κεφάλι μας; Έχουμε μπει ποτέ στην διαδικασία να αναρωτηθούμε ποίο είναι το πραγματικό πρόβλημα της κοινωνίας μας;
Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί αυτή η «γενιά», γνωστή και ως η γενιά των 592 ευρώ δεν ενδιαφέρεται για τίποτα παρά μόνο για το πώς θα επιβιώσει-και συγγνώμη αν το λέω πολύ στεγνά. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η νοοτροπία της γενιάς μας είναι ότι «όλα γίνονται για το συμφέρον». Η γενιά αυτή ερωτεύεται; Συγκινείται; Περνάει καλά τέλος πάντων;
Εν τέλει λοιπόν για να καταλήξω κάπου γιατί σε κανέναν δεν αρέσουν οι γενικολογίες: Η γενιά αυτή για μένα έχει όνομα, έχει ταυτότητα. Έχει εξίσου μεγάλη ταυτότητα με αυτήν της γενιάς του Πολυτεχνείου. Γιατί αυτή η γενιά παρόλο που έχει τεράστια ψαλίδα αντιφάσεων στο εσωτερικό της είναι «ηρωική» που μπορεί και αντέχει μέσα σε αυτές τις συνθήκες που έχει δημιουργήσει η κοινωνία μας. Ο νέος του 2011 θα πρέπει να δουλέψει και να παλέψει πιο πολύ από κάθε άλλο νέο που ζούσε την δεκαετία του ΄60, του ΄70 και του ΄80 για να βρει τον «δρόμο» του. Έναν «δρόμο» που κάθε μέρα γίνεται πιο δύσκολος. Σαφώς και είναι ….αλλά μην τον κάνουμε πιο δύσκολο μόνοι μας.
