Κανονικά αυτός ο χώρος, αυτή η στήλη, αυτές οι γραμμές θα έπρεπε να είναι λευκές. Λευκές ναι. Φαντάζομαι μια άσπρη σελίδα, με τους αναγνώστες να ξύνουν το κεφάλι τους απορημένοι: «Βρε μπας και θέλουν ή προσπαθούν να μας πουν κάτι»; Αυτό το χιλιοειπωμένο «τι θέλει να μας πει ο ποιητής»;
Φαντάζομαι ένα ραδιόφωνο που δεν παίζει ούτε λόγια, ούτε τραγούδια μόνο ενοχλητικά παράσιτα. Φαντάζομαι ακόμα μια τηλεόραση με τους ανθρώπους της «κουστουμαρισμένους» να κοιτάνε αμήχανα τις κάμερες χωρίς να λένε τίποτα. Τι να γράψεις και να μην έχει ξαναγραφτεί; Τι να αναλύσεις που να μην έχει αναλυθεί μέχρι αηδίας; Τι να ανακοινώσουν οι αρμόδιοι των πολιτικών παρατάξεων που να μην ακουστεί μπαγιάτικο, φθηνό, σαν ήχος από χαλασμένο μαγνητόφωνο; Γι’ αυτό λέω ότι πρέπει να μείνει λευκή αυτή η σελίδα. «Ένα πρωινό, μια ληστεία, μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας, μια απεργία, μια κατάληψη σε ένα δημόσιο κτήριο για να είμαι και μέσα στο κλίμα της εποχής-ναι, ναι για την κατάληψη της νομικής μιλάω». Υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο που δεν θα γυρίζουν το βράδυ σπίτι τους. Υπάρχουν μανάδες που ανησυχούν για το 16χρονο παιδί τους που βρίσκεται έξω αργά γιατί αυτή η μητέρα ανοίγει μια οθόνη που την βομβαρδίζει από άσχημα νέα συνεχώς «αυτό το ένα πρωινό, το ένα βράδυ που κάτι συνέβη κάπου..». Πολύ απαισιόδοξο;
Και όμως αυτήν την μιζέρια δεν συναντάς σε ότι ακούς, βλέπεις και διαβάζεις; Και όμως έτσι δεν τα βλέπουμε; Έτσι δεν τα διαβάζουμε; Έτσι δεν τα ακούμε; Γι’ αυτό μια μέρα σιωπής από εμάς που γράφουμε ίσως θα ήταν κάποια λύση. Με λευκά χαρτιά, με βουβά ραδιόφωνα, με κλειστά στόματα. Γιατί αυτό μας έχει «φάει» στην Ελλάδα ότι δεν μπορούμε να κρατήσουμε κλειστό στόμα. Όχι συνέχεια και παντού. Η τουλάχιστον όταν το ανοίγεις γράψε, πες κάτι σωστό. Γι’ αυτό ας κρατήσουμε μια λευκή σελίδα, έστω για μια φορά. Όλα έχουν ειπωθεί. Με όλους τους τρόπους, σε όλους τους τόνους. Όλα έχουν εξηγηθεί και τίποτα δεν εξηγείται. Και ενώ σχεδόν όλοι θα πάρουν να διαβάσουν, σχεδόν όλοι θα δουν δελτίο ειδήσεων-άλλο που θα κλείσουν την τηλεόραση εκνευρισμένοι και απογοητευμένοι-, αυτοί οι όλοι θα πουν τους δημοσιογράφους φερέφωνα κυβερνήσεων, θα πουν το κράτος αναξιοκρατικό, θα πουν… θα πουν. Και τώρα τελευταία με πιάνει και ένα ρίγος .Σαν να θέλω να γελάσω και ταυτόχρονα να μείνω βουβή κάθε φορά που βλέπω σε κάποιον τοίχο συνθήματα όπως ''Μπάτσοι γουρούνια….ή ρουφιάνοι δημοσιογράφοι''. Γιατί όπως θα λέγε και ο Ν.Κατζατζάκης ''όπου και αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει''. Γι’ αυτό ας μείνει κάτι λευκό.. έστω αυτή η σελίδα.
