Με αφορμή μια φωτογραφία – εικόνα που «ανέβασε» η έγκριτη δημοσιογράφος Βίβιαν Ευθυμιοπούλου στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, έρχονται πολύ συγκεκριμένες σκέψεις στο μυαλό.
Η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Στο γραφείο της. Επιβλητική, ξύλινη, βαριά βιβλιοθήκη γεμάτη δερματόδετα βιβλία. Στ’ αριστερά της εικόνας προσδιορισμοί Ελλάδας και Ευρώπης με τα μικρά σημαιάκια. Στα δεξιά, «παλιά εργαλεία εργασίας» μέσα σε κούπες. Μολύβια με γόμες δηλαδή για να γράφεις τις σκέψεις σου και να σβήνεις τα λάθη. Μολύβια πολλά σα ζαμπάκια την άνοιξη σε βάζο.
Πάνω στο γραφείο της Προέδρου δεξιά και μπροστά της, αλλά δίπλα της, στέκεται στα δυο της πόδια αυτή η πανέμορφη λευκή γάτα με την καταπληκτική φυσική καφέ «ατέλεια» πάνω από το καταπράσινο μάτι της. Και η πρόεδρος χαμογελά γλυκά, ήρεμα και με την αίσθηση ενός ανθρώπου που ζει ανάμεσά μας.
Καλά όλα μέχρι εδώ με την περιγραφή της φωτογραφίας, που ο καθένας μπορεί να την περιγράψει με χίλιους δυο τρόπους κατά το δοκούν, αλλά εδώ ακριβώς θέλω να πω και να δείξω κάτι άλλο.
Αισθάνομαι πως έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ένας πολιτικός τέτοιου κύρους και αξιωματικής θέσης, ζώντας στο Προεδρικό Μέγαρο, δε μοιάζει απόμερος κι απόμακρος στην αστική του πολυτέλεια καλά κλεισμένος και φυλασσόμενος στις δομές του.
Ανοιχτή, χαμογελαστή στις καθημερινές της λειτουργίες με ωράριο. Γυναίκα στην εξουσία. Υπέροχα.
Α. Μπακαούκας
