«Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νοιώθει ότι φταίει»
Γιάννης Αγγελάκας «Σαράβαλο»
Από την έναρξη της κρίσης μέχρι σήμερα έχουν ειπωθεί και γραφτεί πάρα πολλά. Η οικονομική κρίση εκτός από επώδυνο βίωμα (π.χ. φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια, κοινωνικός αποκλεισμός κτλ) έγινε πρωτεύον θέμα συζήτησης και προβληματισμού μεταξύ των πολιτών αλλά και πεδίο έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων. Δε θα ήταν υπερβολή λοιπόν να ισχυριστεί κάποιος, ότι οι πιο σημαντικές πτυχές της κρίσης έχουν ήδη παρουσιαστεί και αναλυθεί διεξοδικά και σε βάθος, κι αυτό παρά την εργώδη προσπάθεια συγκάλυψης και παραπλάνησης της κοινής γνώμης στην οποία έχουν επιδοθεί τα ΜΜΕ της διαπλοκής.
Κι όμως, αυτό δεν είναι αλήθεια. Ένα κομμάτι της κρίσης, εξαιρετικά σημαντικό, παραμένει άγνωστο για την πλειοψηφία των πολιτών της χώρας μας. Το κομμάτι αυτό αφορά στην κατασκευή της ενοχής ως μέσου χειραγώγησής των.
Οι πολλές αιφνίδιες και τρομακτικές αλλαγές/ανατροπές στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στη χώρα μας, συνοδεύτηκαν όπως ήταν αναμενόμενο από σημαντική αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας και των αντιδράσεων των πολιτών. Το πολιτικό σύστημα του δικομματισμού, που κατέστρεψε τη χώρα μας και μας οδήγησε σε αυτή την τραγική κατάσταση, απειλήθηκε όχι απλώς με αφανισμό, που έτσι κι αλλιώς συντελείται, αλλά και με τη βίαιη ανατροπή του κατά τη διάρκεια της κορύφωσης των συγκεντρώσεων των αγανακτισμένων.
Για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση κι έπειτα το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και τα οικονομικά συμφέροντα που το σύστημα αυτό εξυπηρετούσε είχαν να αντιμετωπίσουν μια κρίση που ξεπερνούσε τις διαχειριστικές τους ικανότητες. Η ανάγκη λοιπόν να «φρονιμέψουν» όλοι όσοι έβλεπαν τη ζωή τους να καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα ήταν κάτι παραπάνω από επιτακτική.
Η ενοχή είναι πολύτιμη όταν επιθυμείς να χειραγωγήσεις κάποιον. Αρκεί και μόνο να σκεφτεί ο καθένας μας τι είναι διατεθειμένος να κάνει και μέχρι που θα έφτανε από ενοχές και τύψεις.
Το ψυχολογικό παιχνίδι ενοχοποίησης των πολιτών άρχισε να στήνεται με αργό ρυθμό από την έναρξη της κρίσης αλλά συστηματοποιήθηκε και εντατικοποιήθηκε όσο η κρίση βάθαινε και οι συνέπειές της γίνονταν περισσότερο ορατές. Κι επειδή το πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού δεν επαρκούσε καθώς είχε απολέσει κάθε αξιοπιστία (χαρακτηριστική περίπτωση ο γραφικός κι ανερμάτιστος Θεόδωρος Πάγκαλος) επιστρατεύτηκαν όλες οι «φιλελευθεριάζουσες» νεωτερικές εφεδρείες του συστήματος. Δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, συγγραφείς, ηθοποιοί, πνευματικοί άνθρωποι, πανεπιστημιακοί, όλοι τους δημιουργήματα του συστήματος, στην πλειοψηφία τους κρατικοδίαιτοι και οργανικά ενταγμένοι σε αυτό, επιδόθηκαν σε μια συστηματική προσπάθεια καλλιέργειας μιας συλλογικής ενοχής μέσα από την κατασυκοφάντηση των πολιτών.
Με αυτό τον τρόπο η κρίση έπαψε να έχει αιτίες, που να σχετίζονται με τη διαφθορά του πολιτικού μας συστήματος, με τη δόλια έλλειψη ενός ξεκάθαρου πλαισίου αρχών και κανόνων που να οριοθετεί τη σχέση του πολίτη με το κράτος πάνω στη βάση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης, με τη δυσλειτουργία ενός οικονομικού συστήματος που παράγει συνεχώς όλο και μεγαλύτερη εισοδηματική ανισότητα, και απέκτησε υπαίτιους.
Όλοι φταίγαμε ήταν το μήνυμα του σάπιου πολιτικού συστήματος προς όλους. Είσαι φτωχός; Φταις!, Είσαι άνεργος; Φταις!, Είσαι δημόσιος υπάλληλος; Φταις!, Χρεοκόπησες; Φταις!, Έχεις σπίτι; Φταις!, Έχασες το σπίτι σου; Φταις!, Διαδηλώνεις; Φταις!, Διεκδικείς; Φταις!, Αντιστέκεσαι; Φταις!, Απεργείς; Φταις!, Ζεις; Φταις!, Αναπνέεις; Φταις!, Ονειρεύεσαι; Φταις!
Ο Πλαύτος είχε πει ότι δεν υπάρχει κάτι πιο αξιολύπητο από το μυαλό ενός ανθρώπου με ενοχές. Είναι επίσης βέβαιο ότι σε μια τέτοιου βαθμού οικονομική, κοινωνική, πολιτική κρίση, πολλοί από εμάς στον έναν ή τον άλλο βαθμό είχαμε και έχουμε ενοχές. Αυτό όμως δεν επαρκούσε για να καμφθούν οι αντιστάσεις των ανθρώπων. Οι πολίτες της χώρας μας έπρεπε να αισθανθούν ένοχοι σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε να περιπέσουν στην αυτολύπηση και τον οίκτο για τον εαυτό τους, προκειμένου στη συνέχεια – και με καταρρακωμένο ηθικό – να πάψουν να αντιδρούν στη λεηλασία της ζωής τους.
Βεβαίως θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι η οργανικά ενσωματωμένη διανόηση, που συντάχθηκε με τα προτάγματα του καταρρέοντας πολιτικού συστήματος και των οικονομικών συμφερόντων που το στηρίζουν, δε χρησιμοποίησε μόνο την ενοχή αλλά και την απενοχοποίηση. Η απενοχοποίηση μέρους του πληθυσμού, κυρίως μορφωμένων αστών της μεσαίας τάξης τους οποίους η κρίση δεν είχε πλήξει καίρια, είχε ως σκοπό την εξασφάλιση των απαραίτητων συμμαχιών εντός του κοινωνικού σώματος. Η υιοθέτηση των απόψεων που εξυπηρετούν το σύστημα ως απολύτως αληθών και κυρίως η αποδοχή του ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» λειτούργησε ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ εντός της οποίας ο αναβαπτισμένος πολίτης εξαγνιζόταν από τις «αμαρτίες» του και μπορούσε πλέον να συνεχίσει τη ζωή του με τη βεβαιότητα ότι από τη στιγμή που είχε αναγνωρίσει την «ενοχή» του και επιδεικνύοντας έμπρακτη μεταμέλεια ανακτούσε και πάλι την ηθική του ακεραιότητα και τον αυτοσεβασμό του.
Με την τακτική αυτή το σύστημα της διαπλοκής κατάφερε να αποπολιτικοποιήσει την κρίση και να αποπροσανατολίσει τους ψηφοφόρους προκειμένου στη συνέχεια να τους παγιδεύσει σε «κόμματα-αναχώματα» τύπου ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ και Δημιουργία Ξανά, που δεν έχουν άλλο σκοπό παρά να στρέψουν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια των πολιτών σε «βολικές» προς το σύστημα κατευθύνσεις .
Έτι περαιτέρω το σύστημα πέτυχε να δημιουργήσει εντός της κοινωνίας μια πέμπτη φάλαγγα από πολίτες, που έχοντας περάσει στην αντιπέρα όχθη άρχισαν να εκτοξεύουν δηλητηριώδη βέλη και να στοχοποιούν όσους συμπολίτες τους δε δέχονταν να υπογράψουν δήλωση μετάνοιας προς αυτό και να συναινέσουν στην ανθρωποθυσία τους. Αυτοί οι άνθρωποι δυστυχώς εξελίσσονται αργά αλλά σταθερά σε μια απειλή για τη δημοκρατία μας, καθώς όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο επιθετικοί κι εκδικητικοί προς όσους δε συμφωνούν μαζί τους.
Εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ ζητάμε από τους πολίτες να μην αποδεχθούν την ενοχή που επιχειρεί να τους προσάψει η πολιτική και οικονομική διαπλοκή του τόπου συνεπικουρούμενη από την οργανικά ενσωματωμένη προς αυτή διανόηση.
Το πολιτικό σύστημα επιχειρεί μέσα από την ενοχή να συγκαλύψει τη δική του ευθύνη και να προκαταλάβει κάθε επικίνδυνη προς αυτό εξέλιξη. Κυρίως όμως επιχειρεί να αποτρέψει, για μια ακόμη φορά στην ιστορία του τόπου μας, τη χειραφέτηση του λαού μας.
Ας μην τους το επιτρέψουμε!!!
Που θα πάει, που θα πάει
Τούτη η νύχτα που κρατάει
Και δε λέει να τελειώσει
Που θα πάει θα ξημερώσει
Κι η καρδιά μου σα σαράβαλο όλους σας θα ανταμώσει
Γιάννης Αγγελάκας «Σαράβαλο»
