Ακολουθεί άρθρο – επιστολή του Γιώργου Πάτα.
Δευτέρα απόγευμα γύρω στις 5 το μεσημέρι περιμένω να τελειώσω τη βάρδια μου και να ξεκουραστώ και ξαφνικά μου σκάει μήνυμα στο messenger. Ένας πολύ καλός φίλος μου φέρνει στην αντίληψη μου ένα άρθρο στο μέγαρα tv σε σχέση με μια θρησκευτική γιορτή στο βλυχό Mεγάρων στον οικισμό των Ρομά. Ενδιαφέρον λέω μέσα μου ας του ρίξω μια ματιά
Διαβάζοντας το άρθρο και βλέποντας το video που μπορείς άνετα να διακρίνεις τις άπειρες ομοιότητες ανάμεσα στους ομοθρήσκους Έλληνες Ρομά και Έλληνες μη Ρομά. Και αναλογιζόμενος πόσο παρόμοια ήθη έθιμα και παραδόσεις έχουν αυτές οι δυο πληθυσμιακές ομάδες πάνω στη βάση της κοινής τους θρησκείας. Πέφτει Η ματιά μου στο τέλος του καλογραμμένου αυτού άρθρου το εξής.
(Να σημειωθεί ότι το Παρεκκλήσιο δεν λειτουργεί «κανονικά» καθώς δεν υπάρχουν οι επίσημες άδειες που ορίζουν τον τρόπο «κανονικής» λειτουργίας ενός ιερού ναού. Οι κ.κ. Β. Χριστάκης και Θ. Λιακόπουλος των οποίων την πρόσκληση αποδεχθήκαμε εύχονται να αποκτήσει άδεια το μικρό Παρεκκλήσιο της Αγίας Μαρίνας στο μέλλον ούτως ώστε να λειτουργείται «κανονικά» από Ιερέα της Μητροπόλεως.)
Το πρώτο συναίσθημα ήταν απορία γιατί ακόμα και σήμερα τέτοιοι διαχωρισμοί δεν μου έρχονται φυσικά όπως σε πολλούς άλλους του τύπου: «λογικό σιγά μη δίνανε άδεια στους γύφτους» αλλά περισσότερο «μα καλά χριστιανοί είναι και αυτοί όπως και η πλειονότητα του πληθυσμού της Ελλάδας γιατί δεν έχει άδεια η εκκλησία τους?» αθώα η απορία μου σε μια όχι και τόσο αθώα κοινή γνώμη.
Aμέσως φέρνω στο μυαλό μου την όχι και τόσο μακρινή μνήμη για το κακόγουστα αρχικά αφημένο αλλά και άμεσα νομιμοποιημένο και αναγνωρισμένο από τις εκκλησιαστικές αρχές εκκλησάκι στη Νέα Πέραμο. Που φύτρωσε σε μια νύχτα στη μέση του λιμανιού. Και αμέσως μετά με συνοπτικές διαδικασίες νομιμοποιήθηκε από τις τοπικές αρχές για αποφυγή κακός κειμένων με την πολεοδομία και τις λιμενικές αρχές που κάνανε για αρκετό καιρό τα στραβά μάτια ώστε να δοθεί ο χρόνος να νομιμοποιηθεί κάτι κατάφωρα παράνομο.
Η απορία στην αρχή μετατράπηκε γρήγορα σε οργή. Όχι μόνο για το πασιφανές ότι από την κορφή (πολιτική και εκκλησιαστική ηγεσία) αλλά ως τα νύχια (μέσος χριστιανός και καθημερινός πολίτης του τόπου μας) θεωρεί τους Ρομά ακόμα και στα πιο ευαίσθητα θέματα όπως αυτά της θρησκευτικής πίστεως ως δημότες και πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αλλά και για το γεγονός ότι αντί οι πολιτειακοί παράγοντες να προσπαθήσουν να εναρμονίσουν και να εκμεταλλευτούν τα κοινά σημεία των δυο πληθυσμών τα αγνοούν και κανένας ντόπιος πολιτικός παράγοντας. Όπως για παράδειγμα ο δήμαρχος μας που σε τέτοιες γιορτές πάει έστω και για λίγα λεπτά να δώσει το «παρών» τιμώντας έτσι την εκδήλωση δεν εμφανίστηκε.
Μετά λένε οι πολλοί δεν ενσωματώνονται στη κοινωνία οι Ρομά. Άλλοι λένε δεν θέλουν προτιμούν το τρόπο ζωής τους ως έχει. Εγώ πάλι λέω ότι σε κάτι κορυφαίο μέσα μας όπως η ύπαρξη πίστης η μη ύπαρξη πίστης που γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων. Στα τραπέζια μας, panel τηλεοπτικά, στα πανεπιστήμια μας από φιλοσοφία μέχρι θεολογία ακόμα και στα σχολεία μας στο μάθημα των θρησκευτικών. Αυτή η μερίδα ανθρώπων και συνδημοτών μας δείχνει ήδη να ναι απόλυτα ενταγμένη στο τρόπο σκέψης πίστης και παράδοσης της πλειονότητας των πολιτών.
Πέρα από τις άπειρες ευκαιρίες που δημιουργεί για αρμονική συνύπαρξη μεταξύ μας θα μπορούσε να αποτελέσει και μια αρκετά καλή δεξαμενή ψηφοφόρων και πεδίον δόξης λαμπρόν για οποιονδήποτε ντόπιο πολιτικό αποφασίσει να διορθώσει αυτήν την προφανή και κατάφωρη αδικία και αποκλεισμό. Να εξαφανίσει τα δυο μέτρα και δυο σταθμά που ισχύουν σε σχέση με αυτό το θρησκευτικό θέμα. Και ποιος ξέρει ίσως και να γεφυρώσει και να αλλάξει το τρόπο που βλέπει η μια μικρή κοινωνία την άλλη. Ίσως έτσι για αλλαγή η ύπαρξη θρησκείας (άσχετος ονόματος της) σε μια κοινωνία να κάνει μια φορά και κάτι θετικό.
Κοινωνικά πολιτικά και τοπικά αν καλλιεργηθεί αυτή η γιορτή σαν σπόρος. Μπορεί να φυτρώσει μια ελιά που κάτω από την σκιά της να μπορούν να ξαποστάσουν όλοι οι δημότες αυτού του τόπου ασχέτως φυλής και τόπου κατοικίας για πολλές γενιές μετά από μας.
