Οι ηγέτες είναι οι φωτεινοί φάροι της ιστορίας, τους οποίους περιβάλλει ο λαός για να πάρει κάτι από τη λάμψη τους. Οι μεγάλοι ηγέτες γίνονται οδοδείκτες και χαράζουν τη λαμπρή πορεία που θα διαγράψουν οι ακόλουθοι τους. Το αποτέλεσμα που επιφέρει ο ηγετικός τους ρόλος και το μέγεθος της υπηρεσίας που προσέφεραν τεκμηριώνει τις ικανότητες τους. Τέτοιου είδους καθοδηγητές υπάρχουν σε όλους τους χώρους κοινωνικής δράσης, το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική ζωή, είναι οι άνθρωποι που ρυθμίζουν τις τύχες όλων μας.
Το βασικό χαρακτηριστικό των ηγετών είναι ότι ασκούν επιρροή σε πρόσωπα και με τον τρόπο αυτό δρομολογούν εξελίξεις. Οι ηγέτες δεν είναι πάντα αρεστοί σε όλους, οπότε για να νομιμοποιούνται στην εξουσία πρέπει να συγκεντρώνουν τις προτιμήσεις των πολλών και να είναι ωφέλιμοι για τον τόπο τους. Στον πολιτικό χώρο που αποτελεί αντικείμενο της παρούσας αναφοράς, οι κυβερνήτες καλούνται να δείχνουν συχνά τα διαπιστευτήρια τους για να παραμείνουν στη θέση τους. Ωστόσο πολλές φορές άνθρωποι με ικανότητες ξεγελούν το λαό, ώστε να εξασφαλίσουν την παραμονή τους στην εξουσία για ιδιοτελείς σκοπούς.
Επιπλέον, το σημαντικότερο προσόν για έναν πολιτικό αρχηγό είναι να βάζει πρώτα και πάνω απ’ όλα το δημόσιο συμφέρον. Το κοινό καλό δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από πρώτη προτεραιότητα για κάποιον που κυβερνά ή επιθυμεί να κυβερνήσει ελεύθερους ανθρώπους. Τα κυρίαρχα στοιχεία που συνθέτουν μια ηγετική προσωπικότητα στο πολιτικό στερέωμα είναι η ακεραιότητα, η δικαιοσύνη, η προνοητικότητα, η αποφασιστικότητα και το όραμα. Αρκετές φορές ο ηγέτης καλείται να πάρει δύσκολες αποφάσεις που έχουν πολιτικό κόστος για τον ίδιο, όταν όμως σε εύλογο χρονικό διάστημα φανούν τα θετικά αποτελέσματα, ανασκευάζεται η αρνητική εικόνα του και επιβραβεύεται από το λαό για την επιμονή του, ενώ σε αντίθετη περίπτωση τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά κυρίως για τους απλούς ανθρώπους.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια οι κυβερνώντες κλήθηκαν να πάρουν και πήραν δύσκολες αποφάσεις για τους πολίτες. Έχει περάσει αρκετός καιρός από τα πρώτα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας και η καταβύθιση της πλειοψηφίας των ανθρώπων συνεχίζεται, απλώς οι αδύναμοι είχαν γρήγορη κάθοδο, οι μεσοσταθμικοί έχουν μεγάλη διάρκεια πτώσης και οι ισχυροί πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Για του λόγου το αληθές σε ότι αφορά την τελευταία κατηγορία, παραθέτω τις παρακάτω δηλώσεις: «Δυστυχώς, δεν υπάρχει ρεαλιστικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της ανισότητας», έγραψε πρόσφατα ο Μπράνκο Μιλάνοβιτς, ερευνητής οικονομολόγος της παγκόσμιας τράπεζας και καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, ενώ ο Γουόρεν Μπάφετ χωρίς ενδοιασμούς ομολογεί «όλοι μου οι υπάλληλοι φορολογούνται με υψηλότερο συντελεστή από εμένα. Το διανοείστε; Τι κράτος είναι αυτό που φορολογεί τη γραμματέα μου με 30% και εμένα με 17,7%;»
Οι μεγάλες ηγετικές φυσιογνωμίες του τόπου μας (Θεμιστοκλής, Μιλτιάδης, Λεωνίδας, Ρήγας Φεραίος, Μακρυγιάννης, Κολοκοτρώνης, Ελ. Βενιζέλος, Ι. Μεταξάς, και άλλοι) κατάφερναν να εξασφαλίσουν την ενότητα και την συνοχή της χώρας μας αφυπνίζοντας τους πολίτες. Οι πρόγονοι μας συνεγείρονταν ενάντια σε οποιονδήποτε απειλούσε τα υψηλά ιδανικά (ελευθερία, δικαιοσύνη κ.α.) και τις παραδοσιακές αξίες (πατρίδα θρησκεία, οικογένεια κ.α.) που πίστευαν, ενώ περιφρονούσαν τον θάνατο όταν αγωνίζονταν υπέρ βωμών και εστιών. Η τόνωση του εθνικού φρονήματος ειδικά σε δύσκολες στιγμές είχε πάντα θετική επίδραση στους αγώνες των Ελλήνων.
Στις μέρες μας η εθνική υπερηφάνεια απουσιάζει πλήρως από τους εγχώριους ηγεμόνες της Ελλάδας και είναι προφανές γιατί μέσα από τους καταθλιπτικούς μονολόγους τους, αποφεύγουν συστηματικά οποιαδήποτε αναφορά ή υπαινιγμό σε οτιδήποτε εθνικό, έτσι εμφανίζονται ως τοποτηρητές μιας επαρχίας, που αποτελεί κτήμα μιας μεγάλης αυτοκρατορίας. Η πάγια αυτή τακτική ακολουθείτε συστηματικά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, διότι κάθε παρέκκλιση θεωρείται ότι δεν συνάδει με τον πολιτικό πολιτισμό που πρεσβεύει η νέα τάξη πραγμάτων.
Επίσης οι πολιτικοί άρχοντες αναλώνονται σε «ξύλινους» λόγους με άγονη συλλογιστική που δεν αγγίζει τα εξοντωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Η πατερναλιστική συμπεριφορά τους και οι βαρυσήμαντες δηλώσεις τους πλήττονται από ατονία που κοιμίζει ή προσπαθεί να μην ξυπνήσει εκείνους που βρίσκονται σε βαθύ ύπνο. Στον αντίποδα, η αντιπολιτευτικές δυνάμεις εξαπολύουν κραυγές και σφοδρό κατηγορητήριο, χωρίς επί της ουσίας αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Όλα αυτά έχουν χωρίσει τους πολίτες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, καλούς και κακούς, όμως τα μεγάλα προβλήματα είναι κοινά, ωστόσο δεν ασκούν την ίδια πίεση σε όλους τους εργαζόμενους, γιατί δεν έχουν όλοι τους ίδιους οικονομικούς πόρους. Σε κάθε περίπτωση τα οικονομικά αποθέματα εξαντλούνται σε όσους μη προνομιούχους πολίτες δεν έχουν ακόμα εξαντληθεί και όπως όλα δείχνουν είναι θέμα χρόνου η ισοπέδωση των εισοδηματικά κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Τέλος, οι άρχοντες του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας ριζώνουν κυριολεκτικά στη εξουσία, εκλέγονται επανειλημμένα, αλλάζουν θέσεις στην κλίμακα της ιεραρχίας για να διαφοροποιηθούν τάχα από τους άλλους, αναπαύονται σε πόστα μειωμένης ευθύνης και ύστερα από μικρά διαλείμματα επανέρχονται πανίσχυροι στα κέντρα λήψης αποφάσεων είτε με προσωπική εκλογή, είτε μέσω συγγενών και φίλων. Τα ίδια φθαρμένα υλικά ανακυκλώνονται πολλές φορές και με ποικίλους τρόπους, με αποτέλεσμα το πολιτικό κατεστημένο να παραμένει «αμόλυντο». Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει όλους είναι ότι δεν υπάρχει ουσιαστική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, ο αέρας που θα πνεύσει πρώτα από τη δική μας αλλαγή μπορεί να αποκαλύψει νέους φερέλπιδες εν δυνάμει ηγέτες.
