Η ζωή είναι στιγμές λένε. Όταν τις στιγμές αυτές τις μοιράζεσαι με άλλους οι αναμνήσεις που δημιουργείς ομορφαίνουν τη ζωή σου. Πότε πήγαμε, πότε ήρθαμε κανείς δεν το κατάλαβε. Καταλάβαμε όμως όλοι τη γλυκιά αγωνία του ταξιδιού. Αγωνία για το πώς θα σε δεχθούν και τι θα συναντήσεις εκεί. Αγωνία γιατί ξέρεις τι θέλεις, αλλά ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν θα τα καταφέρεις, αν τα… «φεγγάρια είναι μαζί σου». Καταλάβαμε, αφού τη νιώσαμε για τα καλά μέσα μας, τη χαρά της νίκης και το συναίσθημα της συνύπαρξης για έναν κοινό σκοπό. Καταλάβαμε την αποδοχή από τους φιλόξενους Μυκονιάτες και ανταλλάξαμε ευχές για καλή αντάμωση σε μία εβδομάδα.
Αυτό που καταλάβαμε 16 άνθρωποι στην αποστολή της Νεανικής Εστίας Μεγαρίδος (και για τους λάτρεις «Φλόγας»), στο νησί της Μυκόνου για τη 10η αγωνιστική της Elite League «Ερρίκος Ντυνάν» με την ομώνυμη τοπική ομάδα καλαθοσφαίρισης, θα θέλαμε – και είναι ανάγκη – να το καταλάβουν όλοι οι συμπολίτες μας. Η «Φλόγα» της ΝΕΜ είναι ένα από τα δυνατότερα εξαγώγιμα αθλητικά προϊόντα της πόλης και του Δήμου Μεγαρέων. Μία πρέσβειρα που αντιπροσωπεύει τον τόπο μας και αυτό που όλοι είμαστε με τιμή, αξιοπρέπεια, ψυχή και βαθύ συναίσθημα.
Προσκεκλημένος της ομάδας να την ακολουθήσω, πιστά στο πρόγραμμα που είχε για όλο το ταξίδι και τον αγώνα, διαπίστωσα πως αυτή η ομάδα, αυτοί οι παίκτες, αυτοί οι συντελεστές καθώς και το «πρώτο βιολί» της ο coach Μάνταλος, με τους στενούς του συνεργάτες, έχουν πάθος και όραμα, μα πάνω απ’ όλα πολλή αγάπη για αυτό που κάνουν. Παίκτες που πριν δεν «γνωρίζονταν» κάνουν σαν φίλοι από χρόνια. Σκληραγωγημένοι και φτιαγμένοι απ’ το ίδιο υλικό, δείχνουν εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον και μοιράζονται σχεδόν τα πάντα. Το προπονητικό team και οι απαραίτητοι γυμναστής και φυσικοθεραπευτής, υπέροχα και καλά παιδιά, στέκονται δίπλα στους παίκτες. Καλοκουρδισμένοι όλοι αλλά και με τις αμήχανες στιγμές τους σε κάποια «αθλητική παύση» με μικρά στιγμιαία λάθη που χαρίζουν άφθονο γέλιο, καθώς όλοι λέμε τη γνωστή ατάκα…«Ρε Μάνταλε πώς είσαι πρώτος αφού…;» (σ.σ. δεν γράφεται εδώ).
Κι αφού το ταξίδι τα έχει όλα, έχει βεβαίως και τον αγώνα. Τη μάχη. Φτάνει η στιγμή που περιμένεις για να διαπιστώσεις αν όλα τα προηγούμενα έχουν κάποια βάση, αν συνδέονται μεταξύ τους και πώς θα διαμορφωθεί το τέλος με βάση το σχέδιο. Τους ζεις από κοντά όλους. Άλλοτε επικρατεί ηρεμία, άλλοτε δημιουργική ένταση. Στιγμές σκέψης, περισυλλογής για παίκτες και προπονητές. Στιγμές προετοιμασίας, προθέρμανσης και στιγμές που όλοι μαζί και ο κάθε ένας ξεχωριστά θα πατήσουν στο παρκέ για να «παίξουν» τον ρόλο τους. Στιγμές που ο ένας δείχνει στον άλλον την απαραίτητη εμπιστοσύνη για να καρπίσει η συνεργασία και να ανθίσει το ποθητό αποτέλεσμα. Ο καρπός της νίκης.
Κι αν όλα αυτά για κάποιους, ίσως, έχουν έναν τόνο «μελό» ή μοιάζουν και λίγο «ντεμοντέ» δεν πειράζει. Έτσι τα βίωσα κι έτσι οφείλω να τα πω. 30 ώρες με ένταση συναισθημάτων και όμορφης «τρέλας».
Ευχαριστώ όλη την ομάδα που με ανέχτηκε δίπλα της σε όλες τις στιγμές του ταξιδιού και τον coach Μάνταλο για τη φιλοξενία του και την τιμητική για μένα πρόσκληση να αισθανθώ τη ζέστη της «Φλόγας». Ο τίτλος του άρθρου δικός του. Τον δικαιούται…
υγ. Για την ιστορία… ΑΟ ΜΥΚΟΝΟΥ – ΝΕΜ: 87-93
ρεπορτάζ Α. Μπακαούκας
