Αφού ο Ελληνικός λαός, παρόλο τον επικοινωνιακό αποκλεισμό, κατάφερε να ξεσηκωθεί, να κατέβει στους δρόμους και να διεκδικήσει τα αυτονόητα, οι συνήθεις σκοτεινοί διάδρομοι της κυβερνητικής προπαγάνδας μέσω των αργυρώνητων δημοσιογράφων, προτάσσουν πλέον ένα γαργαλιστικό ερώτημα στον εξεγερμένο; «το μνημόνιο είναι ίσως η μοναδική και καλύτερη λύση για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της Ελλάδος, μέσω αυτού εξασφαλίζονται οι πληρωμές μισθών και συντάξεων». Είναι όμως έτσι ή πρόκειται για ακόμη ένα επικοινωνιακό τέχνασμα το οποίο προλειαίνει την κοινή γνώμη για να τοποθετηθεί υπέρ του μνημονίου σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα;
Μπορεί λοιπόν μια (νέα) δανειακή συμφωνία να λύσει το πρόβλημα του χρέους; Όσα δάνεια και να δοθούν σε ένα πτωχευμένο κράτος, ιδίως μάλιστα εάν του δίδονται με υψηλά επιτόκια, το ωθείς σε περαιτέρω πτώχευση, σε περαιτέρω αύξηση του χρέους σε σημαντική συρρίκνωση του ΑΕΠ, αύξηση της ανεργίας κλπ. Εδώ να θυμίσω ότι ο σημερινός πρωθυπουργός είχε ταχθεί κατά της προοπτικής βοήθειας από το ΔΝΤ από την χώρα μας προεκλογικώς. Να ‘ταν όμως η μοναδική αθέτηση υπόσχεσης; Να θυμηθούμε μήπως το «λεφτά υπάρχουν», τις «αυξήσεις μισθών στο ύψος του πληθωρισμού» ή το «δεν θα μπουν νέοι φόροι»; Για τις αθετήσεις αυτές όμως ενδεχομένως να χρειαστεί να ασχοληθούμε σε ξεχωριστό άρθρο όταν περάσει η θύελλα που έχει ξεσπάσει κι έχει εισβάλλει πλέον στην ζωή όλων μας.
Τι άλλη λύση υπάρχει όμως εκτός από την επαίσχυντη οδό του μνημονίου και του ξεπουλήματος της Εθνικής μας κυριαρχίας αμετάκλητα και άνευ όρων όπως λέει και το μνημόνιο;
1. Πρώτο και κύριο είναι το περίφημο «κούρεμα» ή haircut. Είναι μια πρακτική που έχει εφαρμοστεί αρκετές φορές από πολλές χώρες αλλά και από επιχειρήσεις όπως η General Motors η οποία με την βοήθεια του Προέδρου Obama ζήτησε και επέτυχε κούρεμα της τάξης του 80% των χρεών της (80 δις δολάρια) κι αυτή την στιγμή βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης. Οι περισσότερες ενστάσεις λένε ότι το διεθνές τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να αντέξει αυτού του είδους το «κούρεμα» όμως αγνοούν το τεράστιο μέγεθος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ενδεικτικά αναφέρω ότι το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι περίπου 74 τρις όταν το μέγεθος των 1000 μεγαλυτέρων τραπεζών του κόσμου είναι περίπου 95 τρις. Για παράδειγμα ένα «λογικό» ετήσιο κέρδος της τάξης του 5% στο κεφάλαιο των τραπεζών τους, αποδίδει περίπου 5 τρις ετησίως. Αυτό όμως αντιστοιχεί σε περίπου 7% του παγκοσμίου ΑΕΠ. Αυτό μας δείχνει που έχει πλέον συσσωρευτεί το μεγαλύτερο μέρος του παγκοσμίου κεφαλαίου αλλά επίσης για ποιον λόγο τα κράτη και κατ’ επέκταση οι πολίτες των, εργάζονται για να πληρώνουν τα επαχθή ή/και απεχθή δάνεια.
2. Χαρακτηρισμός μέρος των δανείων σε επαχθή και απεχθή δάνεια με δικαιολογία την κατάσταση ανάγκης της χώρας (state of necessity), πρακτική η οποία ασκήθηκε από τον Ιωάννη Μεταξά το 1936 και αρνήθηκε την εξυπηρέτηση δανείου στην Βελγική τράπεζα Societe Commercial de Belgique. Το Βέλγιο προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου, κατηγορώντας την Ελλάδα για αθέτηση υποχρεώσεων. Η Κυβέρνηση Μεταξά τότε, απάντησε ότι με βάση «τα συμφέροντα του ελληνικού λαού για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας δεν μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή». Το Διεθνές Δικαστήριο απεδέχθη το σκεπτικό και δικαίωσε την Ελλάδα. Έτσι δημιουργήθηκε ένα νομικό προηγούμενο το οποίο αργότερα αξιοποιήθηκε από χώρες όπως η Αργεντινή (2003) για την παύση πληρωμών και την μονομερή διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους της.
3. Συμψηφισμός χρεών και διεκδίκηση των Γερμανικών αποζημιώσεων οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω απεμπολήθηκαν για πρώτη φορά από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1958 όταν υπέκυψε στις πιέσεις του Αντενάουερ.
4. Αναδιάρθρωση του υπολοίπου χρέους (πρόταση των καθηγητών Βαρουφάκη και Holland). Με τον όρο αναδιάρθρωση εννοείται η επιμήκυνση με ταυτόχρονη χρήση χαμηλού επιτοκίου. Μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει; Ναι, αν υπάρχει η πολιτική βούληση στην Ε.Ε. μπορεί να τιτλοποιηθεί to 60% του Ελληνικό χρέους και να χρηματοδοτηθεί από το EFSF (European Financial Stability Facility- Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) το οποίο η Ελλάδα μπορεί να αποπληρώνει σε ένα βάθος 20-30 ετών. Να ληφθεί υπόψη ότι οι Ελληνικές τράπεζες με την εγγύηση του Ελληνικού Κράτους έχουν πάρει δάνεια περίπου 100 δις ευρώ με επιτόκιο 1,25%. Άραγε το Ελληνικό Κράτος γιατί δεν μπορεί να πάρει δάνειο με χαμηλό επιτόκιο όταν μπορεί να εγγυηθεί για τις τράπεζες;
5. Πραγματική αναδιάρθρωση της Ελληνικής παραγωγικής οικονομίας αλλά και του χρηματοπιστωτικού συστήματος μας. Λέγοντας αναδιάρθρωση δεν εννοώ την μείωση των μισθών οριζοντίως αλλά την περικοπή μισθών που αναιτίως και ασυνδέτως με την πραγματική παραγωγικότητα, έγιναν τα τελευταία χρόνια σε συγκεκριμένα υπουργεία (δημιουργώντας έτσι εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων ή αλλιώς πατρίκιους και πληβείους του δημοσίου τομέα). Επίσης το γραφειοκρατικό τέρας που δημιούργησαν πρέπει να αποδομηθεί και να επανασυσταθεί με νέα μορφή, η οποία θα είναι φιλική προς τον πολίτη και όχι προς τον πολιτικό. Καθιέρωση δίκαιου αλλά και σταθερού για 10-15 χρόνια φορολογικού συστήματος εν ανάγκη με συνταγματική πρόβλεψη. Συνεννόηση με τους έλληνες εφοπλιστές και διακριτική μεταχείρισή των για επιστροφή όλων των πλοίων στην Ελληνική σημαία. Πρέπει να τονισθεί ότι ο μεγαλύτερος πλούτος της χώρας μας, ακόμη και από τον τουρισμό, είναι η εμπορική ναυτιλία μας η οποία επιπροσθέτως έχει και διπλωματικές προεκτάσεις.
6. Τέλος ανακήρυξη της ΑΟΖ σε όλη την Ελληνική επικράτεια και εκμετάλλευση του πλουσιοτάτου υποθαλασσίου πλούτου. Το φυσικό αέριο το οποίο βρίσκεται στον βυθό του Αιγαίου πελάγους και της Μεσογείου υπό την μορφή υδρίτη – CH4 . 5,75H2O (1 κυβικό μέτρο υδρίτη ισούται με 164 κυβικά μέτρα φυσικού αερίου) έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα κοιτάσματα του υπόλοιπου κόσμου ότι βρίσκεται σε βάθος μερικών δεκάδων μέτρων από τον πυθμένα της θάλασσας ,εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα κοιτάσματα του κόσμου όπου βρίσκεται σε βάθος πολλών εκατοντάδων μέτρων. Η τεχνολογία εξόρυξης τέτοιων κοιτασμάτων είναι πλέον ώριμη, η δε τιμή φυσικού αερίου διεθνώς επικουρεί σε μια τέτοια μακροπρόθεσμη επένδυση.
Τέλος κλείνοντας να αναφέρω ότι τα παραπάνω έχουν αναγνωρισθεί ως ενδεδειγμένες και βιώσιμες λύσεις από παγκοσμίου φήμης οικονομολόγους αλλά και ακαδημαϊκούς όπως ο Joseph Stiglitz, ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο Βασίλειος Μαρκεζίνης, ο Stuart Holland και πολλοί άλλοι.
