Στη μνήμη του Αντώνη Ξάνθη πραγματοποιήθηκε εκδήλωση ποιητικής βραδιάς τη Δευτέρα 4 Ιουλίου, στην αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου Μεγάρων «Ο Θέογνις».
Στην εκδήλωση, που ουσιαστικά ήταν ημέρα μνήμης του, τον πρώτο λόγο λόγο είχαν τα ποιήματά του και η απαγγελία τους όπου κάποια εξ’ αυτών ήταν και μελοποιημένα. Αξίζουν αναφοράς βεβαίως και οι χορευτικές συνθέσεις της βραδιάς.
Οι συντελεστές της εκδήλωσης που ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του Αντώνη Ξάνθη ήταν οι εξής:
Μουσικοί: Δημήτρης Κατρακούλης (ΠΙΑΝΟ), Γιώργος Κουλουριώτης (ΚΙΘΑΡΑ), Αικατερίνη Μαυροεϊδή (ΒΙΟΛΙ), Γιάννης Ξάνθης (ΚΡΟΥΣΤΑ).
Χορογράφος: Καλλιόπη (Κέλλυ) Δρίτσα
Χορευτές: Καλλιόπη (Κέλλυ) Δρίτσα, Παναγιώτης Μωραΐτης
ΧΟΡΕΥΤΙΚΟΣ ΌΜΙΛΟΣ ΜΕΓΑΡΩΝ : Γιάννης Λαγός, Βασίλης Πολίτης
Απαγγελία: Αικατερίνη Καστάνη, Μαρία – Βασιλική Φατούρου, Γιώργος Κουλουριώτης, Ιωάννης Ξάνθης, Σοφία Κάρκα
Κείμενο αποχωρισμού: Κωνσταντίνος Πολυχρονάκης
Οι κύριοι συντελεστές της βραδιάς ευχαρίστησαν από καρδιάς την εθελοντική παρουσία των μουεικών και χορευτών, όσους απήγγειλαν, τον Χορευτικό Όμιλο Μεγάρων και το ΔΣ του Πολιτιστικού Συλλόγου Μεγάρων «Ο Θέογνις».
Για τον άνθρωπο – καλλιτέχνη και πέρα από τα υπόλοιπα, ποιητή Αντώνη Ξάνθη, μίλησε η Σοφία Κάρκα Πολυχρονάκη και αναφέρθηκε συγκεκριμένα:
Πριν ένα χρόνο, σαν σήμερα, έφυγε από κοντά μας ο Αντώνης Ξάνθης. Γνώρισα τον Αντώνη, σαν γείτονα. Ήταν μία ιδιαίτερη παρουσία ανάμεσά μας. Η παιδική μου ματιά, έβλεπε, ένα δυναμικό βλέμμα, ελεύθερες γραμμές κίνησης κι ένα αστραφτερό χαμόγελο. Τα σπίτια μας κοντά αλλά οι ανάγκες μας μακριά. Μεγαλώνοντας οι αναζητήσεις μου, άλλαξαν μορφή. Φοιτήτρια πια στο τελευταίο έτος το 1994, έμαθα ότι ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μεγάρων ο «Ο Θέογνις», έχει οργανώσει ένα Λαογραφικό Συμπόσιο Δυτικής Αττικής. Δεν έχασα την ευκαιρία κι έφτασα στην πόρτα του.
Μία από τις αίθουσες φιλοξενούσε δύο Μεγαρίτες ποιητές. Έναν που δεν γνώριζα, αλλά αργότερα έγινε ο σύντροφος της ζωής μου, ο Κωνσταντίνος, κι έναν που ήξερα πολύ καλά, ο Αντώνης. Ο σιωπηλός μου γείτονας, με την ιδιαίτερη μορφή και το αστραφτερό του χαμόγελο, έκρυβε θησαυρό συναισθημάτων. Ήταν καλλιτέχνης!!! Ήταν ποιητής!!! Αυτό με ενθουσίασε. Εκεί κατάλαβα, γιατί είχε διαφορετικό βλέμμα από τους άλλους ανθρώπους, γιατί τα μάτια του, τα άλλα μάτια, πιο βαθιά μέσα στην καρδιά του και στο μυαλό του, δεν κοιτούσαν το ίδιο. Με αφορμή αυτή την έκθεση γνώρισα κι άλλους ανθρώπους με διαφορετική ματιά. Τους φίλους του Αντώνη, τους φίλους του Θέογνι, τους καλλιτέχνες των Μεγάρων.
Περπατώντας τους ίδιους δρόμους εκείνο το φεγγάρι, με όλη την παρέα, παρακολουθούσαμε πολλά και ποικίλα πολιτιστικά δρώμενα. Κάποια από αυτά ήταν ποιητικές βραδιές και διαγωνισμοί που λάμβανε μέρος ο Αντώνης. Έμαθα λοιπόν ότι έγραψε τα πρώτα του ποιήματα 28 χρονών και στα 37 του είχε πάρει τον Α΄έπαινο σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό.
Μεγαλώνοντας κάποιοι κάναμε παιδιά. Ήταν πολύ κοντά στην ψυχοσύνθεσή τους, γιατί όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα παιδί, που θέλει να παίξει και να μοιραστεί την βαθύτερη και αγνότερη ανάγκη για επικοινωνία κι επαφή. Κι ο Αντώνης το έκανε. Προέτρεπε τα παιδιά μας ν΄ ασχοληθούν με όποια μορφή τέχνης τους άρεσε αλλά αν ήταν η ποίηση τα οδηγούσε ακόμα πιο ενθαρρυντικά.Το χειμώνα του 2004, μας έφερε την πρώτη ποιητική συλλογή που έκδωσε, με εξώφυλλο την έμπνευση του ζωγράφου Τάσου Λουκά.
Ο Αντώνης όμως, είχε κι άλλη τέχνη, την καθημερινή του βιοπάλη, στην οποία ήταν πραγματικά τεχνίτης. Έκανε περιελίξεις μοτέρ. Χωρίς να παραπονιέται και με αστείρευτη υπομονή και πάντα με το αστραφτερό του χαμόγελο, γύριζε με τέχνη γύρω – γύρω το σύρμα από το μοτέρ. Αυτός ο λεπτός χειρισμός, η λεπτή του κινητικότητα, διακρίνεται και στα εκθέματά του που ήδη βρίσκονται στον χώρο. Πίνακες και πέτρες ζωγραφισμένες όπου ξεκίνησε στα 56 και 57 του χρόνια, μέσα από μαθήματα ζωγραφικής στο Εργαστήριο Εικαστικών του Τάσου Λουκά στην ΔΗ.ΚΕ.ΔΗ.ΜΕ.
Οι δυσκολίες της ζωής δημιουργούν κάποιες αποστάσεις, χωρίς να θέλουμε. Κάπως έτσι έγινε και με τον Αντώνη, κι αυτή την υπέροχη παρέα. Όμως επειδή η φιλία είναι κάτι ιερό και οι αληθινοί φίλοι δεν χάνονται ποτέ, υπήρχαν μικρές στιγμές μαζί του και ήταν πηγή ζωής, έμπνευσης, αισιοδοξίας, αγάπης, δύναμης και υπομονής. Μας έφερε τις δύο επόμενες και νέες εκδόσεις του:
ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2000 – 2010 και ΟΡΝΙΘΟΜΑΝΤΗΣ 25 ποιήματα
Έμαθα εκ των υστέρων για την καλλιτεχνική του περιοδεία, κάποια από τον ίδιο και άλλα από τους πιο αγαπημένους και στενούς του φίλους, που στήριξαν με αγάπη το σημερινό αφιέρωμα. Τον κουμπάρο του Γιώργο Κουλουριώτη, ο οποίος έχει μελοποιήσει και τα ποιήματα που θα ερμηνεύσει και την λατρεμένη του φίλη Κατερίνα Καστάνη, η οποία ήταν στενά δίπλα του και θα απαγγείλει ποιήματά του.
Πρέπει να σας γνωστοποιήσω τις στιγμές που δεν μπόρεσα να ζήσω από κοντά, είναι όμως εδώ οι φίλοι του και η αγαπημένη του οικογένεια να σας πουν περισσότερα και να σας μιλήσουν με αγάπη, ο αδελφός του Γιώργος με την σύζυγό του και ο ανιψιός του Γιάννης.
– Τον Απρίλιο του 2009 παρουσιάζει τα ποιήματά του στο Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Ελευσίνας
– Τον Σεπτέμβριο του 2009 παρουσιάζει την ίδια δουλειά μέσα στον Θέογνι
– Τον Ιούνιο του 2011 παρουσιάζεται η 3η έκδοσή του ΟΡΝΟΘΟΜΑΝΤΗΣ σε γκαλερί στο Θησείο Αμφικτΰωνος 33, σε συνδυασμό με εικόνες ζωγραφικής του ζωγράφου Χρήστου Γκριτζάπη, εμπνευσμένες από τα ποιήματά του, όπου δύο από αυτές κοσμούν τα εξώφυλλα των βιβλίων του.
Κλείνοντας, έχω την επιθυμία, να σας ενημερώσω, ότι η επιλογή των ποιημάτων του, που κάναμε παρουσιάζει την ζωή και την διαδρομή ενός ανθρώπου, πώς ξεκινά από τα πρώτα παιδικά βήματα, τις αναζητήσεις που έχει, τις αξίες που υποστηρίζει, και την θέση του μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων, διαφορετικών ανθρώπων, με διαφορετικές ματιές και τις μεταλλάξεις που συμβαίνουν.
Αυτό που διαφαίνεται πολύ έντονα, είναι ο συναισθηματικός του κόσμος και οι φυλακισμένες σκέψεις. Θα διακρίνετε τη μεγάλη του αγάπη για τις λέξεις και τη θέση που τους δίνει. Σας παραδίδω δύο από αυτές… «ΣΚΟΤΑΔΙ και ΦΩΣ».
